Jörð - 01.09.1942, Blaðsíða 27

Faðirinn hristi liöfuðið. .,Nei, ég er aðeins sannfærður
um, að þú skilur mig ekki,“ sagði hann lagt.
„Hvernig getur þú sagt þetta?“ spurði Martin. „Ég sem
er sonur þinn!“
Faðir hans brosti angurvært og sagði góðlátlega: „Við
sjáum livað setur. En nú þurfum við að liugsa um gestina
okkar.“ Hann atlmgaði búning sonar síns. „I hverju ætlarðu
að vera?“ spurði hann.
„Hvað viltu, að ég fari í?“ spurði Martin hissa. Hann hafði
húizt við óbrotnum miðdegisverði með nokkrum gömlum
vinum og hlakkaði til að smeygja sér í léttan silkikufl, mjúk-
an og svalan, því að nú var langt síðan, að hann hafði getað
leyft sér það.
„Farðu í úllenda hátíðabúninginn, kjólfötin þín,“ sagði
faðir hans. Og áltu ekki einhver heiðursmerki. Festu á þig
gulllykilinn, sem þeir gáfu þér, og annað, er þú kannt að
eiga í fórum þínum.“
Sonur hans starði á Iiann undrandi. „Mig langar til þess, að
vinir mínir sjái, að ég má vera hreykinn af þér,“ sagði fað-
irinn og leil á úrið sitt. „Það er orðið framorðið,“ muldraði
hann og hraðaði sér út.
Þegar Martin var orðinn einsamall, bjó hann sig sem bezt
hann gat: hvít skvrta, silkivesti og kjólföt. Ilann hafði ekki
verið i þessu síðan i skólaveizlunni, daginn sem hann út-
skrifaðist. Þá hafði hann haldið, að hann kæmi ekki oftar í
þessi föt og sízt af öllu á heimili föður síns. Með vaxandi
Undrun festi hann á sig Fí-Beta-Kappa*-) lykilinn, innsiglis-
^shringinn sinn úr gulli og demantsskreyltu félagsnælurnar
sinar. Var önnur grískur bókstafur, en hin frá stéttarfélagi
lians.
»Nú á ég ekki fleira,“ hugsaði liann með sjálfum sér. Þá
uiundi hann allt i einu eftir dálitlum prjóni, sem Siu-li liafði
u>tt sinn sent honum í gamni. Honum hafði verið nælt á
fremstu síðu hréfsins. Prjónninn var úr silfri og kínverski
fáninn smeittur í liann. Hann tók hann af rælni upp úr öskj-
grískir stafir;-F.-B.-K.-l. er senniloga háskólaeinkenni.
JÖRÐ
217