Jörð - 01.09.1942, Síða 48

inn í holuna, rak járnkrókinn i ungann og dró liann út úr
holunni; var hann síðan liristur úr hálsliðnum.
Það er ekki með lirifningu, að ég segi frá þessari veiði, en
ég get ekki sleppt henni, því að þetta var mikil tekjugrein
fyrir Breiðafjarðarheimilin. Öll okkar sœngurföt voru úr
lundafiðri; er það ágælt fiður og eklci frekar lykt af því en
dún. Þá var ketið saltað og geymt til vetarins. Ný kofa
með ham í kofnasúpu þótti einhver ijezti matur á Breiða-
firði, en taka vil ég þó fram, að ég liafði svo góðan smekk,
að mér þótti þetta hreinasti ómatur!
Það var almennt á Breiðafirði, að landbændurnir fengu
að taka kofu hjá okkur; máttu þeir taka eins og þeir vildu,
gegn því að skila 2 af hverjum 5. Þetta voru sum árin svo
mikill matur, þegar allt var saltað, að við hefðum getað lif-
að á því marga mánuði. En hjálpin var, að hændur sóttust
eftir því að fá sallaða kofu og láta kindur í staðinn.
Haustselurinn:
Hann er miklu stærri selategund en vorselurinn, sem ég
hef getið áður. Fullorðni karlselurinn vegur 6—1200 pund,
en urtan er noldcuð minni. Urtan kæpir (fæðir) á skerjum,
sem ávallt standa upp úr um flæðar og eru töluvert stór að
ummáli. Ungarnir liggja á klettunum, þó það langt frá sjó,
að aldrei flæðir undir þá. Þarna sjúga kóparnir mömmu
sína og verða þeir spikfeitir. Þeir eru kallaðir „albúnir“, er
þeir hafa náð þeim þroska, að þeir ætla að leita til sjávar,
en „hálfbúnir“, þegar nokkurn tímá vantar til þess, að þeir
séu ferðafærir.
í október-mánuði byrjar veiðin. Yið skiptum okkur fyrsta
daginn um skerin á tveimur fjórrónum skektum. Þegar að
skerinu kom, var lilaupið á land, og héldum við á barefli ur
tré, sem kallað var hnallur. Kóparnir lágu spikfeitir í bæh
sínu, sem var alþakið hárum, er þeir höfðu fellt. Þeir voru
slegnir á nefið fyrir framan augun, fengu strax blóðnasir og
féllu í yfirlið. Við fengum um 50 kópa í Akureyjum á liaust-
in, en Bjarni á Reykhólum, nágranni okkar, féklc alltaf um
180. Yið náðum aldrei fullorðnum sel á haustin, en einu sinm
skall þó liurð nærri hælum hjá útsel, og verð ég að segja þa
238 • JÖRI)