Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 4

STJARNAN.
Eftir CNARLES DICKENS,
L ÞaB var einu sinni drengur, og
hann hljóp um víöa og veitti athygli
öllu, sem fyrir augun bar. Hann
átti systur, sem var á líku reki og
hann; þau unnust hugástum og voru
ætíö saman. Allan liðlangan dag-
inn voru þau aÖ furÖa sig á ein-
hverju. Þau furÖuÖu sig á fegurö
blómstranna; þau furðuöu sig á,
hvaö hin.ininn var hár og blár; þau
furöuðu sig á, hve hið tæra vatn
gæti verið djúpt, og þau furöuöu
sig á, hvaö guð, sem hefði skapað
þennan fallega heim, hlyti að vera
góöur og mikill.
Þau voru stundum að tala um þaÖ,
hvort blómstrunum og vatninu og
himninum myndi ekki þykja fyrir,
ef öll börn á jörðunni dæi einhvern
tíma. Jú, þeim hlyti að þykja fyrir
því, „vegna þess“—sögðu þau—
,,að blómknapparnir eru börn
blómstranna, lækjirnir litlu, sem
skoppa ofan hlíöarnar, eru börn
vatnsins“, og allra minstu ljósdepl-
arnir, sem á hverju kvöldi leika
feluleik á loftinu, væru auðvitað
börn stjarnanna. Og þessum öll-
um myndi vafalaust þykja mikiö
fyrir, ef þau yrðu að sjá af leiksystk-
inum sínum — börnum mannanna.
Það var ein skær og skínandi
stjarna, sem var vön aðkomaáloft-
ið á undan hinum. Hún var nærri
kirkjuturninum, — beint yfir gröf-
unum. Börnunum sýndist hún vera
lang-stærst og fallegust af öllum
stjörnunum, og á hverju kvöldi
stóðu þau viö gluggann, haldandi
saman höndum og biðu eftir því, að
hún kæmi upp. Ilvort þeirra, sem
fyr kom auga á hana, hrópaði þá
upp yfir sig: ,,Eg sé stjörnuna11.
En oft hrópuðu þau bæði jafn-
snemma, því bæði vissu þau svo vel,
hvenær og hvar hún myndi koma
upp. Báöum var þeim farið aö
þykja svo undur vænt um hana, aö
á hverju kvöldi áöur en þau fóru
upp í rúmið, litu þau einu sinni enn
upp til hennar og buöu henni góöa
nótt. Og þegar þau létu aftur aug-
un til aö tara aö sofa, þá voru þau
vön að segja: ,,Guð blessi stjörn-
una!“
En svo kom þaö fyrir, aö litlu
stúlkunni varö illt og í stað þess aö
aö batna aftur, fór henni einlægt
smáhnignandi og seinast þoldi hún
ekki lengur að standa út við glugg-
ann á kvöldin. Þá horíði drengur-
inn hnugginn og einsamall út og
þeg^r stjaruan kom í Ijós, snöri
hann sér aö föla og þýölega andlit-
inu á koddanum og sagði: ,,Eg sé
stjörnuna!“ Þá kom ætíð bros á
litla andlitið stúlkunnar, og hún
svaraði meö veikum lúmi: ,,Guð
blessi bróður minn og stjörnunu!“
En innan skamms kom aöþví, aö
drengurinn varð að horfa út aleinn;
ekkert lítið höfuð kúrði lengur á
koddanum, en út í kirkjugarðinum
var ný gröf, sem ekki hafði veriö
þar áður-; og út frá stjörnunni—þar
beint upp yfir—lágu langar Ijósrákir
ofan til drengsins, sem horfði á hana
meö tárin í augunum.
Þessar geislarákir voru svo bjart-
ar og sýndust mynda svo skínandi
vegfrájörðu til himins og þegar
drengurinn fór að sofa—einn út af
fyrir sig—, þá dreymdi hann stjörn-
una. Honum þótti hann liggja
þarna sem hann lá í rúminu sínu og
sjá þaðan, hvar englar voru aö flytja
heila hópa af fólki upp eftir þessari
skínandi braut og þá opnaöist stjarn-
an alt í einu og hann sá stóran Ijós-
heim, með mörgum fleiri englum,