Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 5

STJARNAN
3
sem stót5u reiöubúnii til aö taka á
móti þeim, sem eftir veginum komu.
Allir þessir englar, sem biðu,
snöru hinum ljómandi ásjónum sín-
um til fólksins, sem koinið var með
og nokkrir þeirra komu út úr fylk-
ingunni, sem þeir stóðu í, og hlupu
fagnandi móti aðkomufólkinu,
kystu þaö og föðmuða innilega og
fylgdust svo meö því inn eftir ljós-
göngunum. Þeir voru svo óum-
ræðilega sælir hver í annars félags-
skap, að drengurinn, sem lá í rúmi
sínu, grét af gleði af því að sjá það.
Margir af englunum urðu eftir,
og meðal þeirra var einn, sem hann
þekti. Þýðaog blíða andlitið, sem
haföi hafði hvílt á koddanum, svo
hvítt og fölt, var nú orðið ummynd-
að og dýrölegt. En í hjarta sínu
þekkti drengurinn óðara aftur syst-
ur sína—innan úr öllum skaranum.
Engil-systirin hans beið viö, ná-
lægt innganginum og sagði viðieið-
toga aökomna fólksins:
,,Er bróöir minn kominn?“
En hann kvað nei við.
Engan skugga bar þó á hið skín-
andi andlit.þótthún fengi þettasvar,
heldur snöri lnín sér við til að fara.
Þá rétti drengurinn út handurnar
og hrópaði: ,,Ó, systir mín, eg er
hérna, taktu niig meö þér!“ En
hún leit aö eins til hans með þessu
skínandi augnatilliti, og við það
vaknaði hatin. Það vár nótt; stjarn-
an tindraði í sama staö og áöur, og
það stafaði löngum Ijósrákum út frá
henni, eða það sýndist svo, þegar
hann horfði á hana, meö augun full
af tárum.
Upp frá þessu hugsaöi drengur-
inn sér stjörnuna sem stað þann, er
hann myndi fara til þegar hann dæi,
og þá fann hann svo greinilega, að
hann heyrði ekki einungis jörðinni
til, helur líka stjörnunni, því þar
var nú andi systur hans.
Nokkrum tíma seinna eignaöist
hann bróður. En snemma á æfinni
—áður en hann kunni að tala nokk-
urt orð—-var litla líkamanum varpaö
á sóttarsængina, og hann dó.
Þá dreymdi drenginn í annaö sinn,
að hann sæi stjörnuna opna, lika
englafylkingarnar og fólksþyrping-
una; og hann sá alveg eins og áöur,
englana, sem komu að fagna að-
komna fólkinu.
Og engil-systir hans sagði við
leiðtogann:
,,Er bróðir minn kominn?“
,,Ekki sá, sem þú átt við, heldur
annar“.
Og þá sá drengurinn litla engil-
bróðurinn sinn í örmum hennar og
hann kallaði hástöfum eins og fyr:
,,Ó, systir mín, eg er hérna! taktu
mig rneð þér!“ En hún leit til
hans brosandi, og þásá hann ekkert
nema stjörnuna.
Nú óx drengurinn, og varð að
ungum manni. Eitt sinn, er hann
sat sokkinn niður í bækur sínar,
kom til hans gamall þjónn foreldra
hans, og sagði:
, ,Hún móðir þín er látin. Hún
bað mig að bera hjartfólgna syn-
inum sínum beztu blessunaróskir
sínar. ‘ *
Aftur þá sömu nótt dreymdi hann
stjörnuna og alt hið sama og áður;
og engil-systir hans sagði við leið-
togann:
,,Erbróðir minn kominn?“
En hann svaraði: „Móöirþfn er
kornin. “
Fagnaðaróp kvað við, frá einni
stjörnu til annarrar, út af því, að
móðirin hafði aftur sameinast tveim-
ur börnum sínum. Hann breiddi
út faðminn og hrópaði: ,,Ó, móðir
mín, og systir mín, og bróðir minn,
eg er hérna! lofiö þið mér meö ykk-
ur!“ „Ekki enn,“ svöruöu þau.
Og stjarnan tindraði eins og vant
var.
Nú liÖu nokkur ár og drengurinn
var orðinn roskinn niaður, og hár
hans var tekið aö grána. Hann
sat á stól við eldstæðið, hryggur í
hjarta og meö andlitið baðað í tár-
um;—þá opnaðist stjarnan fyrir sjón-
um hans, einu sinni enn.
Engil-systir hans sagði við leið-
toga fólksins, sem að streymdi:
,,Er bróðir minn kominn?“