Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 14

12
SYRPA.
sig til að taka af honum lífiö áhögg'-
pallinum.
Hann var oröinn albata 16. marz
og' mætti þá fyrir sakamálaréttin-
um í Troyes.
Sækjandi sakar haföi látið fylla
dómsalinn meö byssustingjaliði því
öllu, sem til var í borginni. Ekki
mundi af veita, sagði hann, til aö
halda þeim fantalýö í skefjum, sem
riöinn vseri viö þetta mál.
Þegar málið var tekiö fyrst fyrir,
kom heldur en ekki óvenjuleg vand-
ræöi fyrir. Enginn af þeim, sem
veriö höföu á vinnustoíunni 4. nóv.
vildi bera vitni. Dómarinn hótaöi
höröu. Þaö kom fyrir ekki. Þá
sagöi Claude þeim, að bera þaö
sem þeir vissu. Þá skýröu þeir frá
því, sem þeir höföu séð. Claude
hlýddi á meö mesta athygli og rifj-
aði upp atvikin, þegar svo bar við,
að einhver slepti úr hvert heldnr
var af gleymsku eÖa vild til hans.
Albin var kallaður. Hann reik-
aði á fótunum þegar hann gekk inn
í dómsalinn og grét hástöfum og
féll í faðm Claude, áöur en varö-
menn fengi svifrúm til að fyrirbyggja
það. Claude studdi hann og sagði
um leð og hann sneri sér aö sækj-
atida:
,,Þetta er nú þorparinn, sem gaf
mér mat sinn meö sér, þegar eg
svalt”, laut svo niður og minntist
við Albin.
Eftir að vitnin höfÖu verið leidd
og sækjandi og verjandi höfðu tal-
aö í málinu, stóð Claude upp.
Hanu talaöi svo, að allir dáðust að,
sem á heyröu. Engum gat bland-
ast hugur um, að í honum bjó
mælskumaöur fremur en moröingi.
Hann talaði í skýrum róm og sann-
færandi; augu hans voru skír, ein-
aröleg og einbeitt, á stundum bar
hann til hendurnar til að veita frek-
ari áherzlu því sem hann sagði.
Hann hermdi frá atvikum eins og
þau voru, hispurlaust, alvarlega og
skreytnilaust. Stundum tókst hon-
um upp, svo fólk viknaöi við. Kon-
ur hágrétu og karlar hvísluðust á.
Honum þótti aö eins einu sinni.
Þaö var þá er sækjandi sagði, að
hann hefði myrt verkstjóra óáreittur.
,,Hvaö eruð þér að segja”, sagði
Claude. Ekki gert neitt á hluta
minn. Nú er heima. Nú skil eg.
Ef drukkinn maöur gefur mér á
hann og eg ber hann aftur í staðinn
og drep hann. Það er mér málsbót.
Eg var áreittur aö fyrra bragði og
er dæmdur til hegningarvinnu.
Oðru máli er að gegna, sé maður
ódrukkinn og als gáður, þó hann
kvelji mig samfleytt í fjögur ár,
srnáni mig og geri gys að mér. Eg
unni stúlku, hún svalt, eg stal fyrir
hana. Hann storkaði mér á henni.
Eg átti barn og stal til að gefa því
mat. Hann hæddist að því. Eg
fékk ekki nóg að éta; vinur minn
gaf mér mat sinn. Hann tók• vin
minn frá mér. Eg bað hann að
lofa mér að fá hann aftur, hann
snaraði mér í svartholið í staðinn.
Eg sagði honum, að eg sylti; hann
svaraði mér að eg væri sér leiður.
Eg drap hann. Eg er óskapa níð-
ingur. Eg er morðingi. Eg var
ekki Areittur að fyrra bragði og er
maklegur að koma undir fallöxina.
Látum svo vera, bezt að svo sé.
Honum var dæmt líflát af þeim
tólf bætidum, sem kviðdóminn sátu.
Hann vildi ekki biðja náðunar.
Yngsta nunnan, sem hafði stundað
hann þar til hann var albata, fór til
hans og bað hann aö beiðast náðun-
ar. Hann tók þvert fyrir það. Hún
bað hann með tárvotar kinnar aö
gera það fyrir sínar sakir. Hann
færöist nndan í lengstu lög. Loks-
ins skrifaði hann undir náðunar-
beiðni, en þá var fresturinn útrunn-
'inn fyrir fáum mínútum. Nunnan
var honum svo þakklát fyrir bæn-
heyrsluna, ;tð hún gaf honum fimm
franka. Hann tók við peningununi
og þakkaði henni fyrir. Meðan
stóð á náðunarumleituninni, var
honum boöið aö koma honum und-
an. Hann vildi það ekki. Nagla
vírspotta og skjóluhaldi var rent
niður um loftræsið í klefa hans.
Hvert þessara íthalda heföi dugaö