Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 30

28
SYRPA.
var þetta staðurinn, þar sem yfir-
rnaöur úr liöi Porúg-ala hélt vörð viö
hlið landsins.
Sem bergkastalar tveir stóðu
þessar grjóthæðir sín á hverjum
fljótsbakka, að ofan voru þær þakt-
ar þéttvöxnum runnum. Fyrir
framan ferðamennina blasti við dal-
ur mikill, er breikkaði hinu megin
klettanna. Sem töfrum heillað var
landið, er komiö var gegnum berg-
hlið þetta, og yfir því hvíldi þögn
mikil. í tvær aldir höfðu hvítir
menn ei komið á þessar slóðir, og
hjörtu ferðamannanna fyltust fögn-
uði og von, því margt merkilegt
máttu þeir búast við að finna.
Áfrani héldu þeir inn í Ófír, hins
gamla uppdráttar, þögult land og
eyðilegt. Þeir ferðuðust 'margar
þingmannaleiðir upp ána, án þess
að mæta nokkrum manni. Um síð-
ir rákust þeir á flokk manna, er til-
heyrðu kynþætti þeim, er hinn mikli
höfðingi Makómbe, ræður yfir.
,,Þekkið þið hérað eða þorp er
Massapa heitir?“ spurðu þeir inn-
Ienda fólkið.
Þeir, sem spurðir voru, hlógu.
,,Þið eruð nú í Massapa. “
Þeir höfðu aðlokuin komist þang-
að sem portúgalski gullmarkaður-
inn var, er sýndur var á uppdrætt-
inum. Þá gat ekki Fura verið langt
í burt, og það varð fundið, var lík-
legt að námarnir þjóðfrægu sæust
brátt. Það virtist mega reiða sig
á uppdráttinn, þó gamall væri, því
þeir fundu brátt Furufjallið. Og
alt í kringum tind þess láhinn mikli
grjótgarður, rétt eins og franski
landfræðingurinn hafði dregið hann
tveim öldum áður. Garðurinn lá
umhverfis tindinn, sumstaðar um
tuttugu fet á hæð, og óhruninn, á
öðrurri stöðum fallinn og falinn jurta-
gróðri. Hér höfðu Gyðingar úr sjó-
Jiði Salómons konungs dvalið, ef
gömlu bókinni varð trúað. Gat
skeð að hér, en ekki í Zimbabwe
þrjúhundruö mílum sunnar, hefði
gull það, er prýddi musteri Jerúsal-
ems, verið geymt.
En námarnir! Aftur og aftur
spurðu þeir eftir þeim, en íbúarnir
gerðu ekki annaö en hrista höfuðið.
Eftir nokkurn tíma sagði þó einhver
að hann hefði heyrt sagt frá þeim,
en að þær lægju langt suðvestur í
landi og þar væri fult af svipum og
draugum.
Eftir langt ferðalag komust land-
kannendur loks inn í land Inyang-
anna og þar fundu þeir, í dal einum
miklum, stór svæði meö grjótrúst-
um hér og þar, er auðsjáanlega
höfðu verið hýbýli fornþjóðar nokk-
urrar. Hundruð þúsunda hlutu að
hafa búið þar á liðnum öldum, þó
dauðaþögn hvíldi nú yfir landinu.
Klukkustund eftir klukkustund ferð-
uðust þeir gegnum rústir þessar og
altaf urðu þær undarlegri og útsýnið
draugalegra.
,,Hvernig stendur á öllu þessu?“
spurðu þeir einn af innlendu fylgdar-
mönnunum.
,,Vofur hafa bygt þetta, “ var
svarað.
,,Fásinna!“ ansaði Peters. ,,Hér
hafa menn unnið. Þekkir þú enga
þeirra?“
,,í þessu landi búa engir menn“,
ansaði landsmaður. ,,í landi þessu
ríkja svipir þeirra dánu. Menn á-
ræða ekki að dvelja hér, eða einu
sinni að ferðast einir yfir landiö.,
Þetta land er heimili dauðans.“
Og landsmenn sögðu frá mey-
prestinum Quarra Quate.
,,í sex hundruð ár hefir hún búið
meðal fólks vors. Fyrir öldum síð-
an var hún fögur, svo fögur að menn
þorðu ekki að líta hana. En tíminn
hefir sett á hana ellimörk. í húsi
hennar brennur eilífur eldur. Á
hinni árlegu fórnarhátíð okkar verð-
ur að drepa alla elda í landinu og
endurkveikja þá með ljósi frá hinum
helga eldi, er Quarra Quate gætir.
Eldar almúgans deyfast við dag-
lega notkun og verða aö endurnýjast
við hinn heilaga þrumueld.“
Gætu þeir fengið að sjá Quarra
Quate? Landsmenn kváðu það ó-
hugsandi; það væri ekki sæmandi,
aö hvítir menn litu svo heilaga veru.
Foringi fararinnar mætti samt sem