Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 25

NÁMUR SALÓMNS
23
Því ætti hvítur maður að æskja eftir
að ^anga út í opinn dauðann?
Marga rannsóknarferð fór fíla-
beinssalinn um musterið gamla,
hina hrundu borg og kastalann á
hæðinni. Kastalinn var undrastað-
ur. Þar fann hann gang einn sem
að eins einn maður í einu gat farið
eftir, en til hverrar hliðar hans risu
tuttugu til þrjátíu feta háir veggir.
Markverðari fundtir var þó herbergi
eitt, er notað hafði verið tíl gull-
bræðslu. Deiglur þeirra, er þar
höfðu unnið til forna, voru þar enn.
Önnur herbergi fann hann, er lik-
legt var að notuð hefðu verið fyrir
fjárhirzlur og hér og þar lágu smá
gullmolar. Sumstaðar fann Arner-
íkumaðurinn gulltölur dreifðar um,
eða skrautgripi úr undnum gullvír
og hann hugsaði til þess fádæma
auðs, sem fornþjóð þessi hlyti að
hafa haft með höndum, fyrst hún
hefði farið svo hirðuleysislega með
gull sitt — annað hvort það, eða
eitthvert óhapp hafði borið þeim
suögglega og óvænt að höndum.
Adam Renders bjó í þrjú ár meðal
Makalanganna. Hann bygði sér
kofa á stalli einum í bjargi miklu,
er slútti fram og varði kofann fyrir
regni. í kofa þessum lagðist hann
veikur og dó. Hann komst aldrei
eftir leyndarmálinu um veginn til
hinna undarlegu náma.
Áður enn hann dó, hafði þó sag-
an um fund Zimbabwe borist til
hins mentaða heims og áður langt
leið komu vísindamenn að kanna
hina fornu borg, ef vera mætti að
þeir gætu komist eftir aldri hennar
og hverir bygt hefðu. Niðurstaðan
sem fornfræðingar þessir komust að
var að fílabeinskaupmaðurinn hefði
fundið borgina, þar sem fjárhirzlur
Salómons höfðu staöið. Þeir full-
yrtu að á sínum tíma hefði hún ver-
ið ein af stórborgum heimsins.
Rúm tuttugu ár liðu, og enginn
raskaði ró þeirri, er ríkti í Zimba-
bwe. En með byrjun tuttugustu
aldar komu brezkir fræðimenn með
hóp verkamanna, að reyna að kom-
ast eftir leyndarmálum, er borgin
hefði að geynia. Verki þeirra er enn
ekki lokið og enginn getur gizkað
á hvaða undrasögur hinar fornu t úst-
ir eiga enn eftir að segja. En ár-
lega er nýju ljósi kastað á sögu hinn-
ar öldnu borgar og merkilegri er
saga sú álitin með hverju ári.
Allar rannsóknir benda til þess
að íbúar borgarinnar hafi til forna
veriö hundruð þúsunda og að hún
hafi veriðfjarskalega auðug aðgulli.
Alt af eru nýjir munir úr gulli að
finnast. Og það þykir næstum full-
sannað, að hér sé fundin borg sú,
er hinn auðugi Gyðinga kóngur fekk
fé sitt frá.
En ekkert hefir fundist í Zimba-
bwe, sem gefi til kynna hvar nám-
arnir hafi verið. Að vísu hafa fund-
ist gömul námagöng í hæðunum í
kring og úr þeim hefir auðsjáanlega
gull verið tekið á liönum öldum, en
þau eru ekki hinir nafnfrægu gull-
hellrar, sem leitað hefir verið öld
eftir öld. Jerúsalenisborg hlýtur
að hafa fengið auð sinn úr öðrum
ríkari námum.
Ef ntúrar Zimbabwe aðeins mættu
mæla, hvaða sögur gætu þeir ekki
sagt af dýrð þeirri, er þar ljómaði
fyrir þrjú þúsund árum? Sá auður
sem þeir gætu bent gullleitarmönn-
um nútímans á!
IV. KAFLI.
Lóbengulakóngurbannarleitina.
Suður í Cape Colony bjó auðmað-
ur einn, sem bæði var laginn á að
koma ár sinni vel fyrir borð ístund-
legum efnum og hafði ríkt ímynd-
unarafi og æfir.týraþrá. Maður sá
var Cecil Rhodes og hann helir ver-
iö nefndur hinn mikli starfsmála og
draumsjónamaður. — Cape Colony
var orðið of lítið fyrir hann. Hann
dreymdi um brezkt stórveldi í hinu
myrka meginlandi. Þegar hann
horfði á uppdrátt af Afríku og sá
hina rauðlituðu tigla hér og þar, er
sýndu lendur Victoríu drottningar,
varð honum oft að draga höndina
frá einum landsenda til annars, frá