Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 51

DÆTUR ÚTILEGUMANNSINS.
49
Þeir sögöu nú öllum frá því,
hvernig fé bygöarmanna hefði farist.
En um útilegumenn gátu þeir ekki.
LeiB nú veturinn til vordaga og bar
ekkert sögulegt til tíöinda.
Þar næst er nú aö segja frá því,
aö þegar leið á vetur fór þaö aö veröa
hljóöbært og altalaö um sveitina, aÖ
Einar ætlaði til Vesturheims um
sumarið. Litu þá ungu stúlkurnar
hýru auga til hans og hefðu sjálf-
sagt gilt einu, þó þær færu meÖ, ef
þess hefði verið nokkur kostur, en
það var nú ekki þvíaö heilsa. Hann
leit ekki lengur viö neinni þeirra.
Sigríður var einlægt inst og efst í
huga hans. Um þessa Vesturheims-
ferö, hafði hann rætt viö hana og
hún var því undireins samþykk, því
þó hún byggi til afdala, haföi hún
samt heyrt talaðum þetta undraland
í vestrinu og áleit aö þar mundi vera
tvennu ólíkusaman aðjafna, Ódáöa-
hrauni og Ameríku.
Nú leiö veturinn og voriö kom
meö sólina og sönginn. Einar fór
frá húsbændum sínum um kross-
messuleitið og var svo í kaupavinnu
á ýmsum stööum þar í sveitinni,
fram aö fardögum. Fór hann þá
til fundar viö Bjarna og haföi hann
alt á reiðum höndum, bæði reiðhesta
og flutningshesta. Hann hafði og
keypt skreiö á 2 hesta og lézt ætla
aö færa þaö vini sínum einum, sem
bjó á leiö þeirri sem þeir ætluöu aö
fara til Vopnafjaröar. Þegar svo
alt var tilbúiö, lögöu þeir á staö eitt
kvöld um náttmálaleitiö og sagði
Bjarni fólkinu þar á bænum, aö
hann mundi verða minsta kosti viku
í þessari ferð og heföi fengiö farar-
leyfi hjá húsbændununi. Nú kvaddi
Einar fólkiö og óskuðu þar hver
öðrum til allrar heilla og hamingju,
eins og vanalegt er við þesskonar
tækifæri. Báöu allir á bænum hann
að skrifa sér og láta sig vita hvern-
ig honum liöi í Ameríku og því hét
hann ef sér væri mögulegt. Fóru
þeir félagar síðan af stað, en þegar
þeir voru komnir úr augsýn frá bæn-
um, snéru þeir viö og stefndu beint
til fjalla. Ekki er þess getiö hvaö
þeir ræddust viö á leiöinni og segir
því ekkert af ferð þeirra, fyrri en
þeir komu aö kofanum. Sprettu
þeir nú af hestum sínum og bjugg-
ust til næturveru. En rétt í þaÖ
mund kemur þangað Oddur útilegu-
maöur og systur hans báöar. Reiö
Sigríöur þá jörpu hryssunni, sem
Einar sá í draumnum haustið fj'rir.
Varð nú mikill fagnaöarfundur meö
þeim öllum. Bjarni var fremur fár
og fámáll við alla og reyndu þær
systur þó aö pipra hann upp, alt
sem þær gátu, en þaö haföi engan
árangur. Hann sat viö sinn keip.
í tvo daga og tvær nætur hélt nú
þetta fólk til þarna við kofann, og
var biðin mest gerö í því skyni, að
fá Bjarna til að slást í förina meö
þeim Einari og Sigríði, oggangaað
eiga Helgu, og tilþess var hún fús,
en þess enginn kostur af Bjarna
hálfu. Hann færðist einlægt undan
með hægð og síöast þverneitaöi
hann því algerlega. Þaö eina, sem
hann vildi undirgangast viö útilegu-
mennina, var aö koma bréfum til
skila, sem fara kynnu milli þeirra
eftir aö Einar og Sigríöur væru
komin til Vesturheims, en samt var
þaö þeim skilmálum bundiö, aö hann
flytti þau á tiltekinn staö og Oddur
vitjaöi þeirra þangaö, á þeim tíma
sem helzt var bréfa von. Var nú
þetta alt bundiö fastmælum og að
því búnu bjóst Bjarni til heimferðar.
Hann kastaöi að eins kveðju sinni á
þau Odd og Helgu, en Einar og
Sigríöur gengu ofurlítinn spöl á veg
meö honum og skildu þau með vin-
áttu og blíöu. Aö skilnaöi gáfu þau
Bjarna jörpu hryssuna og óskuöu
svo hverir öörum til heilla og langra
lífdaga. Þau Einar og Sigríöur
sneru aftur til kofans og stóö þaÖ
heima, að þau systkin,_ Oddur og
Helga voru þá feröbúin. Voruklyíjar
síðan látnar upp, stígið á hesta og
haldiö áleiðis til dalbúans. Fagnaöi
gamli Gunnlaugur þeim öllum vel,
sérstaklega þó Einari. Hann dáð-
ist nijög aö frómlyndi hans og trú-
mensku við sig og sína, því hann
hafði veriö í hálfgeröum efa um þaö