Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 19

NÁMUR SALÓMONS
17
Anna8 meira böl henti þíi um
þessar mundir. Einn eftir annan
dóu þeir, sem blökkumennirnir ekki
höföu drepiB, úr hitaveiki. Eng-inn
dagur leiö svo atS einhverjir ekki
væru lagöir til hinstu hvíldar utan
viö virkisveggina. Nóttin er dimm
og löng í hitabeltinu og alla nóttina
mátti heyra veika menn og deyjandi
tala í óráöi um auölegö þá, er þeir
aldrei báru gæfu til aö finna, og fyrir
augum þeirra glitraöi gullbryddur
tindur Furufjallsins eöa glampandi
sléttur dalsins margþráöa. En það
leiö ekki á löngu áöur Pedro
d’Anhaya sjálfur var meöal þeirra
látnu.
Mörgum mánuöum síöar sigldi
skip d’Ánhaya inn á höfn Lissabon-
ar. Manngrúinn, sem viö höfnina
stóö, var æstur af eftirvænting, því
þeir bjuggust helzt viö aö það væri
fermt gulli. Orfáar hræöur gagn-
teknar af hitasótt komu til lands.
Annaö var ekki eftir af hinum glaö-
væru æfintýramönnum, sem siglt
höföu meö d’Anhaya.
í meira en hálfa öld eftir óhappa-
för þessa lagöi enginn á staö, aö
leita gullfjallsins. Næsta leit var ekki
hafin fyr en áriö 1569.
Það ár sendi. kongur Portugals-
manna, Sebastian, einn merkasta
hermann sinn Francisco Barreto,
til aö leita náma Salómons. Þegar
hann var skipaöur foringi þessarar
farar, yar hann yfirmaöur yfir gal-
eiÖunum, og hermenn hans og sjó-
menn, er elskuöu hann sem fööur,
sóttu ákaft eftir aö fá aö fylgjast meö
í leiöangurinn. Liöið hafði þrjú skip
og voru þúsund hermenn í förinni.
Sex hundruö voru á skipi Barretos,
af þeitn var helmingur tiginbornir
og um tvöhundruð þjónar konungs.
Það var frítt liö er sigldi frá Lissa-
bon, og burtför þeirra var hátíðleg
haldin. Prestar gengu skrúðgöngu
um götur borgarinnar, fánar blöktu,
lúörar hljómuðu. En af öllum þeim
skara komu aðeins fáir til baka.
Eftir tveggja ára burtuveru, og
langa dvöl við Mozambique, þar sem
hundraö af mönnum hans létust úr
hitasótt, komst Barreto að mynni
Zambesi fijótsins. Liðið lagði á stað
upp fijótið í smábátum. Feröin gekk
seint, en um síðir komust þeir til
Sena, smáþorps, eöa þyrpingar af
hálmkofum, í skóglendi á fljótsbakk-
anum. Fljótiö var hér um tvær
mílur á breidd, en innar fellur þaö í
stríöum strengjum ofan úr fjöllum.
jl Sena bjuggu tveir tugir Mára,
er verzluðu við íbúana, tóku þeir
meö gestriáni á móti Portugals-
mönnum. Aðkomumenn ásökuðu
Márana brátt fyrir það, að þeir hefðu
reynt aö byrla sér eitur, og drápu
þá á grimmilegan hátt. Sumir voru
reknir í gegn með oddmjóum spít-
um. Aöra festu þeir við greinar
tveggja trjáa, er þrýst haföi verið
saman að ofan, var trjánum síöan
slept en mennirnir biöu þá ógurleg-
an dauðdaga. Enn aörir voru sett-
ir fyrir framan fallbyssukjafta, og
átti sá dauðdagi að skelfa innfæddu
íbúana.
Frá þorpi þessu lagði svo Barreto
og menn hans gangandi upp í hæð-
irnar, þar sem enginn hvítur maður
hafði áöur stígið fæti, nema hafi
þjónar Salómons ferðast um þær
slóðir.
Eftir níu daga göngu sáu þeir á-
lengdar rykmökkgeysilegan, var þar
her innlendra á ferö. A sléttlendi
einu, þöktu hávöxnu grasi og stör,
mættu þeir hermönnum, tíu til tólf
hundruðum að tölu. Barreto fylkti
mönnum sínum í ferhyrning og autt
svæöi í miðju. Kappar Kaffiranna
fylktu í hálfhring og fóru óöslega;
á undan liði þeirra fór háöldruð
kona, skók hún holdlausa handleggi
og meö óhljóöum miklum bað hin-
um hvítu mönnurn óbæna. Hún
var galdranorn Kaffiranna. Hún
bar grasker holað í hendi, og er hún
nálgaðist liö Portugala, tók hún úr
því handfylli af dufti og kastaði að
óvinunum. Kvað hún það myndi
blinda þá og væri þá sigur vís sínu
ilði. En hvítu mennirnir höfðu líka
töframann. Sá var faðir Monclaro
og bar hann krossmarkiö í broddi
fylkingar. Eftir því tóku menn aö
1