Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 63

ILLAGIL
61
ágluggann yfir rúmi bóndasonar og
vísur þessar kveönar í dimmum og
döprum rómi.
Ei mér framar eygló skín.
Engin meinin græöir.
Sollin eru sárin mín
svíður mér og blæöir.
Langt er í ljósanna hæöir.
Langt er í himnanna hæöir.
Brotin liggja beinin mín.
Biturt dauöinn næöir.
Köld mér reyndust kalsorö þín.
Körlum fleiri blæöir.
Glópurinn gæfuna hæðir.
Glópurinn hættuna hæöir.
Þekti fólkið málróm vinnumanns-
ins og varö skelkaö mjög. En í
sömu svipan .og síöasta hendingin
var kveöin, stökk bóndasonur upp
úr rúmi sínu og lét óðslega. Kvað
haun vinnumanninn bíöa sín úti og
ætluöu þeir aö halda áfram sauða-
leitinni. Var bóndasonur tekinn og
honum haldiö, þar til af honutn
bráöi. En fólkiö mundi vísurnar
og kunna flestir dalbúar þær þann
dag í dag.
Eftiratburöþennavaröbóndasonur
aldrei samur og áöur. Menn höföu
stugg á honum og kölluöu hann ó-
happa manninn, en þyngst varö
honum fööurþykkjan. Varö hann
einrænn mjög og mönnum lítt sinn-
andi og vann sem í leiÖslu alt sem
liann þurfti aö gjöra. Og þegar
hann var einn einhvers staöar og
vissiafengum nálægum, heyrðifólkiö
hann raula vísur vinnumannsins fyr-
ir munni sér, en endranær aldrei.
Sama dag liins næsta hausts og
áöur greindur atburður skeði, var
bóndasonur aö leita aö sauöfé í fjall-
inu og kom ekki heim um kveldiö.
Um háttatíma fór faöir hans burtu
úr baðstofunni, er hitt fólkiö gekk
til hvílu og kvaddi engan til fylgdar
viö sig. Gekk hann beina leiö norö-
ur og upp frá bænum aö Illagili.
Fann hann þar lík sonar síns í
sama staö, fyrir niðan hanirana og
vinnumaöur haföi hrapaö áriö áÖur.
Bar bóndi son sinn heim aö Hömr-
um um nóttina. Sá enginn honum
bregöa viö sonarmissirinn, en aldrei
vildi hann minnast á atburö þenna.
Var þaö álit sumra manna, aö
vinnumaður heföi vilt um fyrir
bóndasyni, en aörir töldu eölilegt
aö hann heföi í leiÖslu eöa kæring-
arleysi fyrir lífi sínu, ætlað aö hlaupa
yfir giliÖ og látít fætur ráöa fjöri, en
mistekist hlaupið í þetta sinn. En
enginn gat meö vissu sagt um hvern-
ig slysið vildi til. Bóndasonur haföi
veriö einn síns liös og því enginn frá
atburöum að segja.
Vorið næsta á eftir flutti bóndi
sig alfarinn frá Hömrum meö konu
sína börn og alla búslóö. Settist
hann að í næstu sveit og bjó þar til
dauöadags og kom aldrei aö Hömr-
um framar. Segir sagan aö hann
hafi mælt svo fyrir, aö engir afkom-
enda sinna flyttu að Hömrum, því
sá bær myndi aldrei verða ættingj-
um sínum nein heillaþúfa.
Lengi eftir slysfarir þessar, þótti
reymt í Ulagili. Heyröust oft dun-
ur miklar og dynkir frá gilinu, eink-
um um dimmar haustnætur. Var
þaÖ trú manna, aðþaö væri af völd-
um þeirra félaga, sem mundu vera
að endurtaka sorgarleik sinnar síö-
ustu æfistunda, en aö ööru leyti varö
þeirra aldrei vart.
II.
Á miöri nítjándu öld bjó bóndi sá
á Hömrum er Siguröur hét. Kona
hans hét Ingibjörg. Þau hjón áttu
son einn barna. Hét sá Þorsteinn.
Var hann nú tvítugur oghinn mann-
væslegasti.
Siguröur var maöur vel fjáöur og
all vel virtur af sveitungum sínum,
sakir vitsmuna og atorku. Samt
þótti hann heldur ómannblendinn og
forn í skapi, vinnuharöur og fégjarn.
Kaldlyndur var hann ogþó gæflynd-
ur í dagfari, en því þyngri fyrir ef
út af bar og hélt því ávalt fram meö
þybni og þrautsegju, sem hann tók
í sig, hvort sem öörum sýndist rétt
eöa rangt.
Ingibjörg kona hans var ólík
bónda sínum í skapi. Hún var