Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 28

26
SYRPA.
Sýndu þeir þá fádæma þrek og hug-
rekki gerandi eittáhlaup eftir annaö
beint móti fallbyssukjöftum Eng-
lendinga. Kóngurinn sjálfur sýndi
aö hann var kappi mikill og var
hann jafnan þar sem orustan var
snörpust.
En þúsundir manna, berandi tré-
vopn svertingja, máttu ekki viö her-
flokk siömenningarinnar, þó smá-
vaxinn væri. í þúsund ár eöa leng-
ur höföu þessirnöktu villimenn gætt
vegarins til námanna frægu, envald
þeirra varð brátt aö taka enda.
Hvíta kynslóöin var að færast nær
námum Salómons konungs. Mata-
belarnir urðu um síðir yfirunnir og
Lóbengula konungur rekinn á flótta.
En Bretar uröu þó aÖ bíÖa einn
grimmilegan ósigur. Yfirforingi
Allan Wilson fór við tuttugasta
mann, aö veita kónginum eftirför.
Fyr en þá varði, voru þeir umkringd-
ir af óvinaliöi. Þeir leituðu skjóls í
gili einu og slóu hring um sig meö
hestum sínum. Þar vörðust þeir
sívagsandi óvinaskara í hálfa þriöju
stund. En nú voru skotfæri þeirra
nær aö þrotum komin, öll hrossin
voru drepinog fjöldi mannanna særö-
ur. Enn hepnaöist þó Bretum, aö
reka liðiö tvisvar af höndum sér og
heföu sjálfsagt gert fleiri atrennur
meö góöum árangri, heföu ekki
skothylki þeirra veriö tóm og nýir
Matabelar alt af komið aö.
En skammbyssur þeirra voru
líka tómar, tók Wilson og menn
hans hatta ofan og fóru að syngja.
Innlenda liðiö hætti aö skjóta
að þeim, því þeir álitu þetta
galdra. Er söngurinn var á enda,
flyktust svertingjarnir aö þeim meö
brugöum trésveröum, kastandispjót-
um, og hugðust aö enda stundir
þeirra, en enn þá urÖu þeir aö hörfa
til baka. Þá skriöu þeiraö flokknum
á fjórum fótum og létu spjótadrífur,
eina af annari dynja á þeini. Allir
þeir, er enn voru á lífi, voru nú
drepnir. Wilson yfirforingi stóö síö-
ast einn uppi, fiakandi í sárum,
særöur félagi hlóö fyrir hann.
Hann stóö uppi um hríö og drap
ekki færri en tíu svertingja áöur
hann féll.
Umhverfis lík þessara tuitugu
Breta, lágu tvöhundruö og fimtíu
blökkumenn, er þeir höfðu drepiö.
Engir höföu sýnt svo mikinn frækn-
leik, síöan leit náma Salómons hófst.
Brátt kom einn leiötogi Matabel-
anna eftir annan, og gaf sig Eng-
lendingum á vald, og Lóbengula
fór um skógana, ofsóttur flóttamaö-
ur. Litlu síÖar fréttist lát konungs-
ins. Að eins einn maður var hjá
honum er hann dó. Enginn veit
hve dauöa hans bar aö, en hræddir
eru menn um, aö hann hafi annað
hvort fyrirfariö sér, eöa aÖ félagi
hans hafi myrt hann. Hann haföi í
mörg ár búist viö því, aö stjórn sín
endaði með einhverju stóru óhappi.
Átján ár hafa liðiö síöan þessar
blóösúthellingar fóru fram. Friður
ríkir í landi Matabalanna. Meö
hverju ári fjölgar hvítu íbúunum,
og leitin eftir námunum heldur á-
fram. Cecil Rhodes er látinn, en
frægö hans lifir, og ekki Matabela-
land eitt, heldur Mashónaland og
Manicaland, bera nafn hans.
Gull hefir vissulega fundist, og
þaö í smálestatali,enseiðkonur gæta
enn námanna fornu. Salómon kon-
ungur þekti ekki til gulls þess,
sem fundist hefir. En leitinni eftir
gulli konungsins er haldiö áfram.
Siðmenningin færist innar og innar
í landiö, yfir fjöll og skóga. Ef
land þaö er virkilega Ófír, veröur
leyndarmáliö Vnikla einhverntíma
uppgötvaö.
V. KAFLI.
Uppdrátturinn í gömlu bókinni.
Gestur landeiganda eins í Blum-
endthal við Weser, haföi oröiö aö
vera eftir heima, er húsráöandi fór
burtu, og stytti hann sér stundir viö
ab líta yfir bókasafniö. Hann var
maður læröur vel og fann þar forn-
rit, er vöktu eftirtekt hans. Aö
nokkrum tíma liönum rakst hann
á gamla landbréfabók, meö sagn-