Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 42

40
SYRPA.
komið fyrir af manna völdum.
Þeir litu inn yfir steininn, sem náði
varla nreira en miðja vegu upp í
hellismunnann og þó þeir sæju þar
ekkert fyrir myrkri, þá samt sann-
færði ódaunninn þá um, að eitthvað
rotið var þar inni fyrir. Þeir kveiktu
nú á eldspítum og lituðust um fyr-
ir innan klettinn og sáu þar margar
beinagrindur, en lyktin var óþol-
andi, svo þeir hröðuðu sér út hið
allra fyrsta.
Þegar hér var komið, var dagur
liðinn að kvöldi og því óhugsandi
að ná til kofans. Tóku þeir því það
ráð, að leita uppi einn af smærri
hellisskútunum, til að berast þar fyr-
ir um nórtina. Tókst þeim það
greiðlega; bjuggu þeir svo um sig
þar eftirbeztu föngum, átu mat sinn
lögðust síðan niður, lásu bænir sín-
ar og sváfu svo að kalla draum-
laust, til þess dagur rann næsta
morgun.
Ekkt er þess getið, að þeir hafi
rætt mikið um þenna fund sinn, eða
framkomu draurpsins um kvöldið,
því bæöi voru þeir þreyttir af göng-
unni um daginn og líka í meira lagi
forviða yfir því, sem nú hafði á dag-
inn drifið. Bjarni var að minsta
kosti á þeirri skoðun að það væri
bezt að hafa sem hægast um sig,
þar sem þeir voru nú staddir og
það allra helzt um hánótt. —Sam-
tal þeirra um kvöldið, var því mest
í hálfum hljóðum. Leið nóttin al-
veg án slysa eða fyrirburöa.
Morguninn eftir risu þeir árla á
fætur, snæddu nesti sitt og bjugg-
ust til brottferðar. Vildi Bjarni þá
fara hina sömu leið til baka, og
reyna ef kostur væri, að ná til kofa
þeirra um kvöldið. Einar var því
mótfallinn. Vildi hann þeir gengju
suður um hraunið og suður fyrir
endann á Helgafelli og svo þaðan
aftur til baka. Þrættu þeir nú urn
þetta stundarkorn, því sitt leist
hverjum, og seinast varð sú niður-
staðan hjá þeim, að þeir skildu í
stvttingi. Stefndi þá Bjarni aust-
ur á við í áttina til fjallsins,en Ein-
ar hélt í suðvestur og hugði að skoöa
hraunið betur og farasvo austur úr
hrauninu fyrir sunnan fjallið, væri
þessáannað borð nokkurkostur. En
aðallega varhonum hin mesta forvitni
að sjá, ef hann yrði þar nokkuð
var við bústað Sigríðar draumkonu
og kærustu sinnar, því svo var þessi
draumvitran rík í huga hans, að
honum fanst endilega, að draumur
sinn væri bókstaflega sannur. Fund-
ur fjársins í hellinum styrkti hann
líka mikið í þeirri trú. Á aðra hlið-
ina fanst honum samt, að þetta
væri hættu og glæfraför. En hann
hugsaði sem svo: Lendi eg í klóm
útilegumanna, þá fer þar hvorki
vakur hestar né væn kýr. Unaður
sá er hann hafði af draum sínum,
en sérstaklega þó af yndisleik stúlk-
unnar, veitti honum nú bæði
hug og djörfung. Honum fanst
hann vera viljugur að líða alt,
einungis vegna þessarar draum-
konu hvort sem hún var nú til
eða ekki. En um það vildi hann
samt ganga úr skugga. Látum
hann nú fara ferða sinna og njóta
draums síns um stund, en segjum
heldur frá Bjarna. Eftir að hafa
skilið við félaga sinn í fremur vondu
skapi, gekk hann allt hvað aftók,
austur um hraun og fjall og komst
að kofanum þegar langt var liðið á
kvöld, en þar gerðist nú ekkert
sögulegt. Hann svaf þar um nótt-
ina og varð ei neins var. Næsta
morgun þegar hann vaknaði, var
Einar ókominn og jók það nú mik-
ið á áhyggjur Bjarna. Samt hugs-
aði hann með sér, að hann skyldi
dvelja þar í þrjá daga og halda
uppi leit þar í kring. En el' Einar
vrði þá ekki kominn, fara heitn og
safna mönnum. til að leita dauðaleit
að honum, því hann taldi næstum
víst, að eitthvað mundi bafa fyrir
hann komið og sjálftir var hánn nú
farinn að verða í meiralagi skelkað-
ur. Hann vissi nú varla hvað hann
átti að hugsa, því síður hvað bezt
væri að taka til bragðs. Hatin iðr-
aði þess nú mjög, að hann hefði í
bræði sinni skilið við Einar. En
hafði ekki hugrekki til að fara að