Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 64

62
SYRPA.
þýClynd og glaBlynd og kom alstaB-
ar fram til góös, utan sem innan
heimilisins, ef hún mátti því vi8
koma. Mýkti hún mikiö hiö kalda
skap bónda síns og var samkomu-
lag þeirra heldur gott, enda sló hún
ætíö undan, ef í haröyröum ætlaði
aö lenda. .
Fyrir 10 árum síðan haföi Sigurö-
ur ilutt sig búferlum úr næstu sveit
og aö Hömrum. Röktu menn ætt
hans þannig, aö hann væri kominn
í beinan karllegg, frá bónda þeim er
fyr er getiö og bjó á Hömrum fyrir
löngu síðan. Var hann heldur af-
ráöinn þess aö flytja aö Hömrum og
myntur á spádóm forfööur síns, en
hann lét sem hann hevrði þaö ekki
og fór sínu fram sem endrarnær.
Keypti hann jöröina hvaö sem hver
sagöi, enda fekk hann hana meö
gjafverði. — Haföi keypt hana aö
erfingjum bónda þess, sem næst á
undan bjó á Hömrum, en þá vardá-
inn fyrir einu ári síðan. Haföi Sig-
uröi búnast vel þessi 10 ár, því jörö-
in er stór og talin meö betri bænda-
býlum í dalnum, en maöurinn bú-
höldur í bezta lagi.
Frænka Sigurðar, Sigríður aÖ
nafni, hafði ilutzt meö honum aö
Hömrum, þá 6 ára gömul. Voru
foreldrar hennar látnir, en höföu
ekkert látiö eftir sig liggja af þessa
heims gæöum. Lá því ekkert annað
fyrir Sigríöi litlu en fara á hreppinn,
en þaö vildi Siguröur ekki, sökum
frændsemi, svo hann tók barniö aö
sér og ól þaö upp. Var þaö mál
manna aö húsfreyja heföi átt þar
góöan hlut aö máli.
Nú var Sigríöur 16 ára. Haföi
Ingibjörg veriö henni hverjum deg-
inum betri, frá því fyrst hún kom á
heimili hennar, en Siguröur haföi
veriö henni alltaf heldur kaldur, en
þó aldrei vondur.
Mikið þurfti Sigríöur aö vinna hjá
fóstra sínum. Leit svo út sem Sig-
uröi líkaöi betur aö ná sem mestu
af fósturlaununum í vinnu uppeldis-
dóttur sinnar, sem hann haföi tekiö
upp af götu sinni, án þess nokkur
skylda kreföi.
Strax og Sigríöur kom aö Hömr-
um var hún látin vakta kýrogkind-
ur og haföi hún þann starfa á hendi
þar til hún var 13 vetra, þá fór hún
aö smala og hélt hún því verki enn.
Smalamenska var erfiö á Hömrum,
einkum frá fráfærum og fram á mitt
sumar. Dreiföu þá ærnar sér um
alt fjallið, upp um hamrana og upp
á eggina og stundum fóru þær fram
í botn á þverdal einnm, sem Þverár-
dalur heitir og liggur á hliö við fjall-
iö og beygist á bak við þaö hinu-
megin. En þegar sumri fór aö halla
uröu ærnar spakari og breiddu sig
um geirana í fjallinu, en fóru hvorki
fratn á dalinn né upp á hamrana.
Þótt Sigríöur litla væri rösk og
létt á fæti, þá var þó smalamenskan
erfiÖ fyrir hana fyrri hluta sumars-
ins, því þá þurfti hún aö fara á fæt-
ur klunnan 5 og 6 á morgnana, til
þess aö vera komin heim á kvíarnar
meö ærnar í tíma. Oft þurfti hún
að fara aftur á staö, þegar vantaöi,
sem stundum kom fyrir. Varöhún
þannig stundum aöganga allan dag-
inn upp um fjöll og beiöar. — Aldrei
fór hún aö hátta um annríkistímann
fyrri en hitt fólkiö, klukkan 1 1 og
12. Það var æfinlega nóg til aö
gjöra fyrir hana, eftir aö hún var
búin aö smala á kveldin. Á morgn-
ana þegar hún haföi komiö ánum
heim á kvíabóliö og var svo heppin
aö enga vantaöi, var hún strax látin
fara aö raka, þegar hún varbúin
aö boröa morgunmatinn. Siguröur
gamli vildi hafa þaö svona og móti
því var ekki til neins aö mæla.
Ingibjörg haföi minst á þaö við
mann sinn urn veturinn, aö hann
ætti ekki að láta Sigríði smala næsta
sumar, því þaö væri tæpast kvenn-
mannsverk, en hún væri eins dug-
leg og fullkomnasta vinnukona viö
heyskapinn og það borgaöi sig því
eins vel fyrir þau, aö fá sér unglings-
pilt, þó þau þyrftu aö gefa honum
svolítiö kaup. Ekki vildi Siguröur
heyraþað. ,,Eghefi ætlaö mér aöláta
hanasmalaþettanæstasumar”, sagöi
hann, ,,og eg held hún geti hjálpaö
til við heyskapinn þó hún rölti fyrir