Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 36

34
SYRPA.
og hugaður, sem hann var stór og
sterkur, en samt kom hann sér vel
og var í miklum metum hjá hús-
bændum sínum. Einar var aftur
þar á móti nýkominn í þessa vist,
hafði farið þangað fyrir rúmu ári,
áður en sagan gerðist. Hann var
tæplega nreðalmaður á vöxt, liðlega
vaxinn og fríður sý’num; gleðimaður
mikill og til í flest, eins og þá var
vanalega að orði komist. Hann var
svo limur ba ði á skíðum og skaut-
um, að enginn komst til jafns við
hann í þeirri íþrótt; hann var einnig
glímumaður svo mikill, að enginn
stóð honum snúning, hvorki þar í
sveit eða nágrenninu. Var hann
því að auknefni kallaður ,,Glímu-
Einar” og stundum ,,Skíða-Einar”.
I lann var vinnumaður góður og í
hiaum mcstu metum, ekki einasta
hjá húsb.endum sínum, heldur og
öllu fólkinu, sem á heiniilinu var.
Orð lék á því, að kvenþjóðinni
litist vel á hann; og oft var hann í
þingum við griðkonur þar*á bænum,
og gerðist þá gleði og skemtan
mikil í \ iðureign þeirra. Einar og
Hjarni voru vinirmiklir oghöfðuver-
ið það um langan tíma, áður en þeir
urðu báðir vinnumenn á samaheimil-
inu. Höfðu þeir þann starfa á hendi,
að gæta sauða á vetrum og stóðu
oft yfir fénu b.iðir saman, einkum
þá veður voru slæm. En á kvöld-
vökunum, þegar heim var komið,
var það van i iðja þeirra, ;tð Bjarni
táði eða kcmbdi ull fyrir vinnukon-
ur, en liinar las sögur, eða kvað
rímur fyrir fólkið, og þótti að því
hin mesta skemtun.
Hér mætti og einnig geta þess,
að um þessar mundir og skömmu
j>ar á undan, hófst hinn svokallaði
vesturfara-hugur í fólki, og var þá
b;eði rætt og ritað mikið um Vest-
urheim og hvað þar væri gott að
vera. Tóku þá margir ungir menn
]>að fyrir, að fara að læra enska
tungu og voru þeir félagar í Jreirra
tölu, sem lögðu stund á nám jretta.
Var Einar í því, sem flestu öðru, á
undan öllum og var því um þær
mundir, af þeim .sem báru gott
skynbragð á erlend tungumál, tal-
inn vel slarkfær. En bók sú er
hann lærði mest af, var eftir Hall-
dór Briem og gekk hann vanalega
með hana í treyjuvasa sínum og
kallaði ,, Halldórs-postillu”. Enda
sögðu margir, að hann kynni hana
spjaldanna milli.
Það, sem sagt hefir verið hér að
framan, mætti vel kallast formáli,
því aðalsagan,sein lýtur að útilegu-
mönnunum, kemur hér á eftir og
er á þessu leið.
Það var um haustið 1875, eöa 6,
sögumaður minn var ekki alveg
viss um ártalið, að bændum þar í
sveitinni, en sérstaklega bræðrum
þessum, þóttu verða illar fjállheimt-
ur hjá sér, og töluðu það marg-
ir, að slíkt væri ekki einleikið, og
mundi vera af mannavöldum; ann-
aðhvort sauðaþjófa sem bjuggu í
heiðakotum eða útilegumanna, sem
oft, sérstaklega af sögum, voruþekt-
ir fyrir að stela fé manna og rcka
til híbýla sinna. Jókst nú tal um
jretta dag frá degi og vissu fáir
hvað réttast mundi vera. Hver
þóttist beztur fyrir sína hugmynd,
og allir vissu, að eitthvað óvanalegt
mundi valda j>essum slæmu heimt-
um. Að vísu var trú manna um það
að útilegumenn væru til, þá mikið
farin að dofna og jafnvel útdauð
hjá öllum þorra fólks. En j>ó voru
þeir til, sem héldu, að skeð gæti að
útilegumenn væru ekki útdauðir og
einn af j>eim var Einar. Hafði
hann gaman af að segja frá því að
hann hefði stundum séð reyki lengst
vestur í öræfum, og taldi víst, að
þar væri einhverra mannabústaðir.
En aðrir börðu það niður og sögðu
hann segði þetta eingöngu til Jress
að hræða fólk, eða spila með það
og fór svo, eins og vanalega að sitt
leizt hverjum, og féll umtal um þetta
að mestu niður.
Nú leið fram undir veturnætur.
Kom þá Einar að máli við Bjarna
einhverju sinni og spurði hann,
hvort honum sýndist ekki, að þeir