Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 52

50
SYRPA
hvernig þetta mundi alt fara. Mest-
an kvíöboga haföi hann þó borið
fyrir því, ef aö Einar skyldi segja
til þeirra. En nú var þeim ótta
hrundið, alt stóð heima, sem talað
hafði veriö og meö þaö var karl
harð-ánægður.
Nú sat Einar þarna í sóma og
yfirlæti, fram að miðju sumri og
gengdi þar heimilisstörfum með
þeim feðgum. Karl fór eitthvað í
hurtu á þessum tíma og var hann
þrjár vikur í þeirri ferð, en þegar
hann kom aftur heim, þóttist Einar
sjá og skilja, aö hann mundi hafa
verið í kaupstaðarferö. Hafði hann
kornið heim að næturlægi og haft
með sér flutning á mörgum hestum
— kaupstaðarvörur af ýmsu tagi,
líkt og tíðkast hjá sveitabændum.—
Ekki vildi Einar spyrja karl, hvert
hann hefði farið eða eftir neinum
fréttum, enda sagði hann heldur
ekkert af ferðum sínum. Leið nú
enn nokkur tími og bar ekkert til
tíðinda.
Einn sunnudagsmorgun, litlu eft-
ir að þetta skeði, sem nú var frásagt
kom karl að máli við Einar og
spuröi hann hvort hann héldi ekki
að tími væri kominn til þess aö þau
færi aö gifta sig. Sagðist hann nú
hafa alt undirbúiö frá sinni hendi,
sem til þess þénti, ef ekki stæði á
þeim. Einar sagðist vera til nær
sem vildi og bað karl að ráöa þó
mestu þar um. Var nú gengið á
ráðstefnu af öllum hlutaöeigendum,
giftingadagurinn settur og allur
nauðsynlegur undirbúningurgerður.
Á meðan stóð áþessum undirbún-
ingi og tíminn var að líöa fram að
hinum tilsetta degi, spurði Einar
kærustu sína að því eitt sinn hver
ætti aö gefa þau saman og eins
hvaöa tilhögun faöir hennar mundi
ætla að hafa viö það tækifæri. Hún
sagði honum frá, að þar í hrauninu
væru 17 bæir og byggi fólk (i þeim
öllum, sem mundi vera nær 250 aö •
tölu, því sumar fjölskyldur þar væru
stórar og því margt fólk á sumum
bæunum. Hún sagði að þeir hefði
bæði sýslumann og prest og mundi
presturinn koma til þeirra að undir-
lagi fööur síns og framkvæma gift-
ingarathöfnina. Hún sagði aö prest-
ur þessi hefði bæði skírt sig og
fermt upp á lúterska trú og þyrfti
hann því engan heiöindóm að óttast
hvorki hjá sér, sínu fólki eða öðr-
um hraunbúum. Þeir tryðu allir á
einan sannan guð og tilbæðu
hann réttilega. En kunnátta þeirra
eða vísindi sem sumir kölluðu gald-
ur, kæmi því ekkert við. Þaö
væri nú bara sérstök fræðigrein,
sem allir, að minsta kosti allir karl-
menn, þyrftu að kunna. Einari þótti
vænt um að heyra þessar fréttir.
Nú kom hinn tilsetti dagur, það
var 24. júlí, dreif þá boðsfólkið aö
bænum, nær 100 aö tölu, bæði karl-
ar og konur og þar á meðal prest-
urinn, sem var gamall og gráhærð-
ur öldungur. Hjónavígslan fórfram.
Síðan var hafin virðuleg veizla og
sátu menn og snæddu allslags krás-
ir, sem á borð voru bornar og
drukku ýmsar víntegundir. Stóö
veizlan yfir fram á nótt. Alt fór
vel og siðlega fram og allir sýndust
glaðir og ánægöir, en litlar samræö-
ur hafÖi fólk þetta við brúðgumann
sjálfan, en talaöi aftur mikiö sín á
milli og við brúðina. Stórir og
sterklegir sýndust Einari að flestir
karlmennirnir vera og ekki Iaust viö
að einstöku af þeim gæfu honum
ilt auga, en þú bauð enginn honum
í glímu og enginn lagöi neitt mis-
jafnt til hans. Að endaöri veizlunni
fór hver heim til sín. Fylgdi gamli
Gúnnlaugur ungu hjónunum til
sængur og lagði þar yfir þau bless-
un sína, með heitum og andríkum
orðum.
Réttri vilcu eftir þetta, var uppi
fótur og fit á öllum þar á bænum.
Einar og Sigríöur voru nú ferðhúin
til Ameríku og átti Oddur að verða
fylgdarmaður þeirra. Þau höfðu 2
hesta til reiðar hvert, og 2 með létt-
ings föggum, sem var öll búslóð
nýgiftu hjónnanna. Einar hafði 2
kofort meðferðis, voru föt hans og
annar léttings-flutningur í öðru
þeirra, en bækur og ýmsir smámun-