Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 27

NÁMUR SALÓMONS
25
„Sýnið mér veginn til hellis lians
ogegskal Ijósta uppbrögðumhans“.
Reiðin brann úr augurn Lóben-
gula: „Eg skal greiða þér veg
þangað, en það verður þinn bani.
En bezt er þér verði að vilja þínum“.
Innfæddir menn sögðu litlu síöar
að Kabula Kagora hefði verið skýrt
frá áformi verzlunarmannsins og að
guðinn hefði hótað honum bráðum
bana í hegningarskyni.
Clarkson hló að þeim fregnum.
Hann gekk eftir því að Lóbengula
efndi loforð sitt og vísaði sér leið til
verustaðar guðsins, því dag og nótt
hugsaði hann um það, hvernighann
mætti finna námana.
Um síðirgaf Lóbengula samþykki
sitt og lagði Clarkson þá á stað til
hinna dularfullu fjalla. Tveir af
hermönnum kóngsins fylgdu hon-
um. Ein vika leið, enaðþeimtíma
liðnum komu hermennirnir til baka
og báru lík verzlunarmannsins. Þeir
höfðu ömurlega sögu að segja. Þeir
höfðu farið að vilja hvíta mannsins.
Þeir höfðu fylgt honutn upp í gull-
náma fjöllin, þar sem enginn af hans
kynþætti hafði áður stígið fæti sín-
um. Hátt upp við björgin þar sem
örnin dvelur, höfðu þeir komið að
hellir Kabula Kagora. Þrisvar
höfðu þeirkallað við hellismunnann,
að guðinn skyldi koma fram, því
hvíti maðurinn, er gert hafði gys að
mætti hans. væri þar kominn. Ekk-
ert svar barst þeim, nema bergmál
orða þeirra. Guðinn vildi sýna
hvíta manninum fyrirlitning með
þögn sinni. En er þeir stóðu þar
og biðu skygði í lofti, þrumnrnar
bergmáluðu frá einni fjallshlíð til
annarar, eldingar blikuðu og t egnið
féll í straumum. Yfirkomnir af ótta
höfðu þeir flúið. Að nokkrum tíma
liðnum áræddu þeir að líta við.
Langt fyrir ofan þá sáu þeir hvíta
manninn standa fast upp við kletta
beltiö. ,Og á sömu stundu opnað-
ist himininn yfir höfði hans, eld-
knöttur féll með ógurlegum þyt
gegnutn skýflókana og sló hann til
bana. Svo hafði guð þeirra hefnt
sín. Látið það til varnaðar verða
bættu þeir við, hverjum þeim livít-
um manni, er óskaði að leita nám-
anna í fjöllunum.
Bretarnir voru ekki við hjátrú
bundnir og álitu sögu þessa upp-
spuna einan. Þeir þóttust þess full-
vissir, að Matabelar hefðu myrt
Clarkson. Þeir urðu þó að skifta
um skoðun, er læknar höfðu skoðað
lík hans. Það lék enginn efi á að
elding hafði orðið honum að bana.
Auðvitað tilviljun. Það var að
minsta kosti skoðun Evrópumanna.
En Matabelarnir vissu, að þar varð
að taka meira í reikninginn. Þeir
vissu hve máttugur guð þeirra,
Kabula Kagora var.
Ekki erólíklegt að hinn undarleg
dauði Clarksons hafi átt nokkurn
þátt í því, að Matabelarnir fóru að
líta niður á aðkomumenn og álíta
sig ósigrandi. Ungir kappar þeirra
er vanir voru að bera sigursæl vopn
móti nágrannakynflokki, Mashón-
unum, heimtuðu að fá að berja á
Englendingum. Þeir gátu ekki trú-
að því, að herferð sú myndi kosta
þá land og líf. Þegar reynt var að
sýna þeim fram á, að svo færi,
brostu þeir hróöugir og varð ekki
annað en þetta eitt að orði: ,,Hvað
sem þessu líður skulum við berjast
og sjá hver betur má“.
Sumarið 1893 braust ófriðurinn
út. Matabelar bjuggust til herferð-
ar, og hvítu íbúarnir voru hvergi
nærri óhultir um líf sitt. Vopnbær-
ir menn nýlendunnar voru skvndi-
lega boðaðir til Salisbury. Liðið
var lítið yfir þúsund manns, að vin-
veittum svertingjaflokkum meðtöld-
um. Á leiðinni til móts við lið Ló-
bengula konungs, bættust við utn
tólf hundruð Mashónar. En þeir
eru friðelskur kynfiokkur og voru
því meira til liðs setn njósnarar en
hermenn.
Blóðugir bardagar voru háðir viku
eftir viku. í einni orustunni féllu
sex hundruð Matabelar fj-rir kúlna-
hríð Bretanna. í annari orustu, er
hinar frægu Umbezu og Ingubu her-
sveitir fóru fyrir liði Lóbengula,
voru þúsund vinimanna drepnir.