Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 22

20
SYRPA
Jennings skipstjóri átti smáskútu,
og lánaðist honum aö útvega sér
sex menn, er fúsir voru a8 leita nám-
anna. Þaö var hættuleg sjóferð fyr-
ir svo lítiö skip, en fjárleitarmenn-
irnir sjö voru fúsir aö hætta miklu
fyrir auöæfi þau, er þeir bjuggust
viö aö finna, þá grunaöi lítiö og
kæröu sig minna um þær þúsundir
manna, sem fjársjóöir náma Saló-
mons höföu tælt út í opinn dauöann.
í tvö ár fréttist ekkert af feröum
þeirra. Þá komu verzlunarskip frá
Kínverska hafinu, meö þær tregnir
að skonnortan ,,Mary Jennings“
heföi farist viö strendur Malaytang-
ans og hver einasti af hinni smáu
skipshöfn verið etinn af mannætum.
Þannig endaöi sagan um járn-
kassan dularfulla og Johnson skip-
stjóra. Á landabréfum erþanndag
í dag fjalliö Ófír sýnt á Malaytang-
anum, en þrátt fyrir þaö þó fjallgarö-
ur sá, er þaö stendur í, hafi verið
vandlega kannaöur, hafa engin
merki þess fundist aö námar Saló-
mons hafi veriö um þær slóöir.
III. KAFLI.
Gullborgin forna í skóginum.
Dagur var aö kvöldi “kominn.
Hávaxinn, heröabreiöur, hvítur maö-
ur var á ferö, meö lítinn flokk svert-
ingja gegnum eyöilega skóga Mata-
belalands. - >(J| ohamoii- 01 ul
Enginn hvítur maöur halöi áöur
feröast um þessi héruö. Það var
dularfult, merkilegt land. Dimm-
viöriö var sem töfrum heillaö, en er
feröast var gegnum rjóöur nokkur
sáust fjöll í fjarska, björt í skini
hnígandi kvöldsólarinnar, sem bú-
staöir álfkónga og hulduþjóöa. En
þaö var líka land huiinna hættna.
Stundum heyröist dimmraddaö ösk-
ur Ijónsins, garg babún apans, eöa
hvæs tröllaukinna skriödýra og eng-
inn gat vitað nema herskáir villi-
menn lægju í leyni á næstugrösum.
Á göngunni tók hvíti maöurinn þétt-
ar á byssunni og var búinn til varn-
ar á hverju augnabliki.
Foringi þessarar farar hét Adam
Renders, Amerískur fílabeinssali af
þýzkum ættum, er um mörg ár haföi
búiö í óbygðum meginlandsins
myrka. Þetta var árið 1868, rúm-
um tuttugu árum áöur en Englend-
ingar og Búar frá Transvaal tóku
aÖ þyrpast inn í ríki Mataþelanna.
Hann var maöur hugrakkur og
hafði oft feröast næstum einn um
þessi óþektu eyÖilönd og mætt ó-
væntum hættum þeirra.
Allt í einu blasti viö honum furðu-
leg sýn. Mitt í þéttvögsnum skóg-
inum stóö forn borg, múrar hennar
voru yfir þrjátíu fet á hæö og hvítir
sem mjöll glömpuðu þeir í deyjandi
dagsljósinu. A einu horninu stóÖ hár
keilumyndaöur turn og hér og þar
súlur miklar úr steini. Þeir sem
veggi þessa bygöu hlutu að hafa
veriö hagir vel. Þeir virtust hafa
staöiö um árþúsundir. En þrátt
fyrir elli voru þeir óbrotnir á löng-
um svæöum og skraut veggbrúnar-
innar var eins og múrsmiðirnir heföu
tekiö síöasta handtakiö degi áöur.
Á tveggja mílna svæÖi utan veggj-
anna voru rústir af steinbygginguni
og á hæðarbrún lengra burt mátti
sjáleyfar af byggingu, er auösjáan-
lega haföi veriö kastali fyr á öldum.
Innbúarnir, sem meö fílabeinskaup-
manninum voru, höföu aldrei séö
borg þessa áöur, og gátu því engar
upplýsingar gefiö. Þeir yftu öxl-
um óttaslegnir og tautuðu fyrir
munni sér, aö aö líkindum heföu
draugar og forynjur reist hana.
Þaö leiö þó ekki á löngu áöur en
naktir villimenn af Makalanga kyn-
þætti komu til móts viö þá. Þeir
áttu hreysi á næstu grösum og buöu
fílabeinssalanum og fylgdarmönnum
hans aö dvelja hjá sér um nóttina.
Foringi þeirra, Mogóma, koni sjálf-
ur, aö bjóöa þá velkomna.
,,Hvernig stendur á múrum þess-
um?“ spuröi fílabeinssalinn. ,,Til
hvers eru þeir? Hverjir reistu þá?“
Foringinn staröi á hann forviöa.
,,Eg veit þaö ekki“ sagöi hann og
hristi höfuöiö. ,,Þeir hafa staöiö
hér í margar aldir — ef til vill frá