Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 24

22
SYRPA.
an sólin skein á gullþök musterisins
í Jerúsalem. Gat þa8 átt sér staö,
aö hér, lengst inn í skóg'um Afríku,
heföi hann fúndið borgina auðugu,
sem stóö á landamærum Ófír og
geymdi auö kóngsins. Hannskreiö
inn í kima í veggnum, í þeirri von
aö finna eitthvaö, sem leist gæti úr
þessari gátu. Þaö glitraöi á eitt-
hvaö viö fætur hans, smáhlut, er
blikaöi í tunglsgeislunum meö gul-
um blæ. ÞaÖ var gull!
,,GulI!“ hrópaði hann. Gull hér
í þessu forna musteri. Hann var
eitt augnablik hræddur um aö
draugablærinn á öllu í kringum
hann heföi sturlaö sig og aö þetta
væri missýning ein. Hann laut
niöur og tók það upp sem skein viö
fætur hans og efinn hvarf. Vissu-
lega var það gull og meira en þaö,
mjög haglega gjöröur hlutur, fagurt
armband, sem kona hafði aö líkind-
um boriö á löngu liönum öldum.
Enginn nútíöar Afríkumaöur gat
hafa smíöaö svo mikiö gersemi.
Þaö hlaut aö hafa legiö þar í hofinu
um þúsundir ára. Hann læddist
til baka inn í aöalmusterið og horfði
undrunarfullur kringum sig. Hann
heyrði hvæs höggormsins frá ein-
hverju myrku horni og væl uglunn-
ar barst enn frá trjágreininni. Hann
hélt á armbandinu í hendinni, þaö
var sem þögull sendiboöi frá löngu
liöinni öld og skýröi frá fagurri borg
og þjóö, er hana bygöi og svipir
þeírrar þjóöar gátu veí veriö á sveimi
í myrkrinu umhverfis hann.
Hann sneri brátt til baka til kof-
anna, þar beiö Mogóma hans.
,,Sástu vofurnar?“ spuröi höfð-
ingi svertingjaflokksins.
,,Heila herskara af þeim“, anzaöi
fílabeinssalinn og hló. „Svipi her-
manna Salómons konungs. Og hér
er armband, er ein af dætrum þeirra
átti“.
,,Þetta er nú ómeikilegt“, sagöi
Mogóma og handlék gullstássið.
,,Viö höfum fundiö margtþessu líkt
áöur. Vofurnar hafa eflaust smíö-
aö þaö. Langt uppi í fjöllum marg-
ar dagleiðir héöan, er jafn mikiö af
gulli eins og grjóti hér, þaö finst
þar í hellrum, sem vofurnar hafa
sjálfsagt höggviö í bergiö. Verk-
færi þeirra finnast þar. En þaö er
forboðinn staður og fullur svipum.
Flagðkonur gæta hans. Hver sem
fer þangað bíöur vana, nema ef
vera kyníii Quarra Quate. Eg ef-
ast ekki um aö hún geti farið þang-
aö, óski hún þess og komist burt
heilu og höldnu“.
,,Og hver er Quarra Quate?“
spuröi Renders í skipunarróm.
,,Hún er æðsti prestur Makalang-
anna og þjónar guðinum Kabula
Kagora, en hann ræður yfir öllum
eldum í landinu. Og ylir honum
ræöur hinn mikli guö M’lungu, er
lifir þar upp í hinu bláa himinhvolfi.
Quarra Quate á hús langt noröur í
landi og í því brennur eilífur eldur.
Hann sloknar aldrei. Hann hefir
brunniö þar frá upphafi veraldar.
Hún sjálf er fjarska gömul, — elsta
kona í landinu. Hún hefir lifaö sex
þúsund ár. Þú færö ef til vill ein-
hverntíma að sjá hana, þó er þaö
ekki líklegt því hún vill ekki láta
hvíta menn sjá sig. En eg og allir
Makalangar höfum oft séö hana“.
Þessi frásaga um Quarra Quate
hljómar sjálfsagt kunnuglega í eyr-
um nútíöarmanna, en um þær
mundir, sem Adam Randers fann
borgina Zimbabwe, haföi frægö
hennar ekki borizt Rider Haggard
til eyrna, né hann skrifaö hina ó-
dauölegu sögu, Húti. Enginn hvít-
ur maöur haföi þá litiö svo mikiö
sem húsiö þar sem Quarra Quate
bjó og aö líkindum hefir aö eins einn
séð þaö fram á þennan dag. En
einn hvítur maður hefir þó séö þaö
og horft í þann eilífa eld, er hún
gætir og nafn þess manns er þekkt
um allan hin mentaöa heim.
Renders hugsaöi mikið um sögu
Mogómas, af námunnm í fjallinu
fjarlæga og reyndi aftur og aftur nö
veiöa upp úr honum hvernig liægt
væri að finna þær. En það var á-
rangurslaust. Mogóma kvaÖ það
leynardmál Makalanganna. Enginn
hvítur maöur mátti komast eftir því.