Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 37

DÆTUR ÚTILEGUMANNSINS.
35
f«cru í éftirleit, og freistuðu ef þeir
g'ittu fundið eitthvaö af fé bygðar-
manna. Var Bjarni strax til meö
að far;i í þá för og eggjaöi frekar'
en latti. Báru þeir nú þetta mál
upp fyrir húsbændum sínurn og varð
það að ráði, að þeir skyldu fara tveir
einir, næsta mánudagsmorgun, og
hafa með sér nesti og nýja skó og
annan útbúnað, sem entist ítíudaga.
Áttu þeir að flytjá fórur sínar í nokk-
urskonar sæluhús, eða kofa, sem lá
inn á afréttinni og góðar tvær dag-
leiðir frá heimili þeirra. Þarna var
gert ráð fyrir að þeir dveldi um næt-
ur, en gengju á daginn í ýmsar áttir
þangaö sem helzt var von, að fé
gæti verið og héldu síðan heim nær
leitinni va ri lokið.
Nú er þar til máls að taka að þeir
lögðu á stað, éins og ráð var fyrir
gert, á mánudaginn fvrstan í vetri.
Höfðu þeir með sér nægan forða,
sem þeir óku á léttum sleða, einnig
skíði og duglega broddstafi; eina
bySsu og 2 hunda, og segir ekkert
af ferð þeirra, fyr en þeir koma í
kofann. Var það síðla dags, á þriðju-
daginn og töldu þeir ferðina háfá
gengið mæta vel, enda var fa rð hin
bezta, cn þeir frískir til gangs, báð-
ir á bezta aldri, Einar 24 ára en
Bjarni 27.
Nú verður fyrst að segja frá, hvað
gerðist í kofanum þessa fyrsiu nótt,
sem þeir félagar tóku niðir þar.
Þ ;ir höfðu með sér eldfæi i og t;eki
til að hita sér kaffi, en nægur eldi-
viður og vatn, \-ar við íiendina.
Þeir kveiktu nú llós ákertum sínum
löguðu ekl á hlóðum, bjuggu sér
góðan kveldverð og lögðust síðan
til hvílu í öðrum cnda kofans. Sofn-
uðu þcir nú brátt, því þeir voru
orðnir hálfþreyttir, eftir langa
göngu, svo að segja í þrjú dægur.
Látum þá nú hvílast og njóta drauma
sinna.
Er þeir félagar höfðu gcngið til
náða, sofnuðu þeir skjótt, því þeir
voru þreyttir eftir göngulagið að
heiman og akstur farangursins, sem
þeir höfðu með sér. Var því ekki
mjög langt liðið nætur, þegar Einar
tók að dreyma; eftir hans eigin frá-
sögn : ,,Þann sæluríkasta og ynd-
islegasta draum, sem hann hafði
nokkurn tíma dreymt”. Hann
dreymdi að þeir félagar gengu frá
kofasinum, snemma um morguninn,
og þegar þeir liöfðu gengið stundar
korn, að þeir skildu; gekk Bjarni þá
til norðvesturs, en Einar hélt í suð-
vestur átt og eftir litla stund, voru
þeir horfnir hver annars sjónum. Nú
fanst Einari að hann ganga lengi,
lengi, og varð ei neins var, þar til
hann kom að fjalli einu, sem lá frá
landsuðri til landnorðurs; var fjall
þetta b;eði hátt og frítt. Honum
virtist það alt vera grasi og víði vax-
ið, lengst upp eftir hlíðum, en fag-
urt standhamrabelti að ofan, líkt og
kóróna, á voldugum konungi. Jafn
fagurt og tignarlegt fjall, hafði hann .
aldrei séð og eru þó mörg fjöll fall-
eg á Norðurlandi. Hann gekk nú
upp í fjallið og alt npp í miðjar hlíð-
ar þess. Þar settist hann niður, til
þess að líta yfir landið, sem lá með
fallinu, scm honum virtist þá alt
vera ein grasi vaxin slétta og hin
blómlegasta yfir að líta. Honum
fanst sólin skína í heiði og þýður
snhnanvindur leika um vanga sína
og fuglarnir syngja yndæla sumar-
söngva. Þannig sat hann nú stund-
arkorn og var að virða fyrir sér og
dáðst að 'fegurð og yndisleik nátt-
úrunnar við þetta fagra fjall. Hon-
um fanst hann aldrei hafa stígið
fæti sínum á fegurri blett, hér á
þessari jörðu, og jiarna hefði hann
óskað sér að mega lifa og deyja,
ef þessi staður hefði legið svolítið
nær mannabygðum, því hann vissi
vcl, að hann var staddur lengst inn
á öræfum, en því meiri undrun vakti
það honum, hvað alt gat verið þarna
yndislegt.
Þegar hann hafði setið þarna góða
stund, og virt fyrir sér alt, sem
hægt var að sjá, svo langt sem aug-
að eygði, tók hann eftir því, að ein-
hver kom ríðandi sunnan með fjalls-
hlíðinni og reið sá hvatlega. Það
leið því ekki á löngu þar til fundum
þeirra bar saman. Sá þá Einar sér