Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 39

DÆTUR ÚTILEGUMANNSINS.
37
ar. Systir mín heitir Helga, og
er hún elzt; henni næstur er Oddur
bróðir, en eg er yngst”. ,,Hvaö er
faðir þinn gamall?” mælti Einar.
„Sextugur”, segir Sigríður. ,,En
þú?” ,,22 ára í dag, því nú er af-
mælisdagur minn. En þetta dtigar
ekki, eg má nú til að fara að halda
heim, því annars verður farið að
leita að mér”. ,,Býddu svolítið við”,
þóttist Einar segja, því honum kom
í hug, að eitthvað yrði hann að gleðja
hana fyrir upplýsingarnar og heil-
ræðin og svo fanst honum líka,
að hann hefði enga konu séð, hvorki
fyrr né síðar, sem tæki þessari fram
að yfirlitum, fegurð og háttprýði,
svo hannvar þegar orðinn ástfanginn
í stúlku þessari. En hvað átti hann
að gefa henni til minnis um sig, það
var nú spursmáliö. Hann var nú
staddur lengst inn á öræfum og
langt frá heimili sínu, svo hér var
úr vöndu að ráða. En alt í einu
kom honum ráð í hug. Hann átti
sem sé og bar á sér, lítiö en mjög
snoturt sílundar úr í silfurkassa með
gyltum borðum í kring og fallegri
rós á bakinu og hann hugsaði: Eg
vil gefa henni úrið, ef hún vill þiggja
það. Svo dró hann úrið upp, og
þóttist sýna henni það, og spyrja
hvort hún vissi hvað þetta væri, en
hún svaraði því játandi, og kinkaði
kollinum um leið, mjög hæversklega
,,Jæja”, þóttist Einar segja, ,,hvern-
ig lýst þér á grip þenna?” Hún
mælti: ,,Vel”. ,,Gott og vel, þá
vil eg gefa þér það í þreföldum til-
gangi, fyrst sem afmælisgjöf annað
fyrir upplýsingar þínar og heilræði
og þriðja til minnis um, að þú hafir
séð mig hér, og talað við mig í dag.
Viltu vera svo góð, og þiggjaþað?”
Þessu vildi Sigríður án efa svara
játandi, en eitthvert haft var nú
komið á tungu hennar svo hún mátti
ekki msela, svo í stað þess hallaði
höfði sínu upp aö brjósti hans og
leit um leið til hans, með því augna-
tilliti, sem elskendur eimr skilja og
sagði Einar svo frá að þá hefði hann
í fyrsta sinn á æfi sinni, fundið og
orðið var við þá sælu sem kend er
við Lofn; en að lýsa öllum tilfinn-
ingum sínum á þessari stundu, væri
sér ómögulegt. Stúlkan hafði gló-
bjart hár, sem lá í löngum fléttum á
herðar niður og glóði á það við
birtu sólarinnar, sem Einari fanst
nú skína með skærasta móti, og
vera rétt í hádegisstað. Hún hafði
blá augu, sem glitruðu eins og
perlur, undir háu og svipfríðu
enni. Rjóð var hún í kinnum, með
dálitla spékoppa. Nefið var rétt,
en hafið upp að framan, munnurinn
nettur og fríður, með ,,rauðum rósa-
vörum”, eins og skáldið sagði, hak-
an var smá, en hálsinn beinn; nokk-
uð þétt um herðar, en mittismjó, en
tæplega í meðallagi á hæð. Bún-
ingur hennar fanst Einari vera á
þann hátt, að hún var í gráixm
peysufötum, snyrtilegatilbúnum og
féllu þau slétt og vel að líkamanum.
Yfir sér hafði hún bláa kápu, eða
skykkju, úr útlendum vefnaði og
fór skykkjan henni mæta vel og að
öllu leyti leit hún þarna út,að minsta
kosti í Einars augum, eins og guð-
dómleg gyðja, eða engill, sem kom-
in væri af hæðurn ofan og ætti ekk-
ert skylt við þessa jörðu. Þau
hvíldu nú þarna hvort í annars örm-
um, og ástin, sem nú brann í
beggja hjörtum, var innsigluð með
brennandi kossum, og hétu hvort
öðru eiginorði, og því mundi
Einar vel eftir, að hann gekk hag-
anlega frá úrinu í barmi Sigríðar.
En þá er hann hafði því lokið, vakn-
aði hann og sá að þetta var draum-
ur, en svíp stúlkunnar fannst hon-
um hann sjá fara út um kofadyrnar,
um leið og hann vaknaði.
Settist hann nú upp og blés mæði-
lega. Hann vissi varla hvað hann
átti að hugsa eða segja. Honum
fanst hann vera milli heims og helju.
Það sló út um hann svo miklum
svita, að hann varð eins og af sundi
dreginn og fór hann því að bjástra
við að þurka hann af sér; en í því
bili vaknaði Bjarni og spurði, hver
skrattinn gengi nú að, eða því hann
svæfi ekki. Veitti Einar því enga
eftirtekt. Hann hélt bara áfram að