Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 20

18
SYRPA
hvar. sem hann var, og þó örfar féllu
sem drífa, sakaöi engan mann innan
fimm eöa sex faðma.
Máttur krossinsreyndist yfirsterk-
ari galdraþulu kerlingar, því innan
skams féll skassið dauð fyrir
kúlnahríðinni, og sneru þá Kaffir-
arnir brátt á flótta.
En svertingjarnir uröu aö lokum
yfirsterkari, því hitasóttin gekk í
lið með þeim. Eftir bardagann
höfðu Portugalsmenn sextíu særða
aö sjá um og flytja með sér, og voru
þar að auki að þrotum komnir með
vistir og vatn var ónógt. Fyrir
framan þá lá auön mikil stórgrýtt
og skógi þakin, og áræddu þeir
ekki að halda áfram. Boð gekk út
að halda til baka og þeir sneru við
sama veg og þeir höfðu komiö frá
fljótinu.
Drykkjarvatn þeirra var stööu-
pollar, hitaðir af sólargeislunum og
þaktir grænu slími, Tala þeirra
sjúku varð brátt svo stór að engir
voru til að bera þá. Þeir þurftu að
ganga sjötíu mílur og rötuðu í
hræðilegar raunir, en um síöir komst
smáhópur af þeim soltinn og las-
burða þangað sem skilið hafði veriö
við bátana.
En stærsti óvinur þeirra, hitaveik-
in, fylgdi þeim eftir. Eftir aö til
Sena kom fækkaði þeim dag frá
degi. Jafnvel krossmark föður
Monclaro mátti ekkert á móti henni.
Áöur langt leiö var hver maður
veikur, en flestir dánir.
Barreto gekk milli þeirra sjúku,
hjúkraöi þeim sjálfur og hughreysti,
en innan skams veiktist hann líka.
í viku þjáðíst hann. í strákofa um
miðnæturbil dró herforinginn síðast
andann. Hann, sem virtist svo
nærri því takmarki kominn að finna
auöugustu náma heims, lést þar blá-
snauður í auðn Afríku.
Áratugir liðu og engan fýsti að
leita náma Salómons. í þrjár aldir
mundu Evrópumenn of vel eftir for-
lögum Portugalsmanna til að hætta
sér út í leit eftir fjallinu Fura. Um
síöir komu þó fregnir af merkileg-
um stórbæ inn í miðri Afríku, borg-
inni Timbuktú, þar skein sólin á
gylt þök húsanna, oggull mátti tína
upp á götunum. Sagan sagði að
konungurinn í Timbuktú notaöi
gullklöpp fyrir hestastein. • Evrópu-
menn þóttust þess fullvissir aÖ Tim-
buktu væri í Ófir, landinu löngu
týnda.
Áriö 1811 kom hvítur maður fyrst
til þessa bæjar. Þaö var brezkur
sjómaður, er beöið haföi skipbrot
við strendur norðausturhluta Afríku,
og verið fluttur með öðrum þrælum
inn í landið. Til Timbuktú var
hann fluttur. Eftir nokkurn tíma
slapp hann úr þrældómi og komst
til Englands. Margar undarlegar
sögur sagði hann um bæ þennan,
og kvað flestar sagnir þaðan myndu
sannar, þó ótrúlegar væru, nema
hvaö hann staöhæföi ekkert viðvíkj-
andi því aö gull kynni að finnast
þar. Þó sögur hans væru lítt trú-
anlegar hafa seinni tíma rannsóknir
fært sönnur á margt er hann sagði.
Árið I826 komst yfirforingi Laing
til bæjar þessa. Hann hafði búist við
aö finna þar höfuðstaö Ófírs, en í-
búar staöarins réöust á hánn og
mytru hann. Tveimur árum seinna
komst þangað franskur ferðalangur,
Rene Cillie. Sagði hann, er hann
kom til baka, hrífandi sögur af mik-
illeik og prýði borgarinnar, en ekki
hvað hann mikið um gull á þeim
stöðvum. En frásögur hans voru
líka oröum auknar, og nú vita
menn að Timbuktú var ekki stór-
borg, og að sagnirnar um gull og
auöæfi voru áengum rökum bygðar.
En merkileg saga er sögö um
aldraöan skipstjóra og járnkassa, er
hann hafði í fórum sínum.
Veturinn 1833 kom, eitt kvöld,
gráhærður maður sólbrendur í and-
liti nteð vaggandi göngulagi, til
veitingahúss nálægt Thames ánni í
Lundúnum og beiddist gistingar.
Maðurinn var auðsjáanlega sjómað-
ur. Hann haföi ekki farangur ann-
an en fatabagga undir annari hendi
ogjárnkassa unnir hinni. Hann
dvaldi þarna í nokkrar vikur, en
talaöi fátt um hagi sína og gaf sig