Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 65

ILLAGIL
63
ærnar. Þaö verða allir aö gjöra þaö
sem þeir gfeta og ekki sízt þegar
þeir eru teknir í gustukaskini inn á
góö heimili11.
,,Já, en hún er líka frænka þín,
góði minn og þú ættir að láta hana
njóta þess“, mæltihúsfreyja, ,,ogþú
veist það nú sjálfur að hún hefir
æfinlega unnið þaðsem kraftarhenn-
ar hafa leyft“.
,,0, eg býst nú við því að hún hafi
gjört það, stelpugreyið“, sagði Sig-
urður, ,,og eg ætla líka að láta
þetta verða seinasta sumarið sem
hún smalar, og skulum við svo ekki
eyða fleirum orðum um það“.
Ingibjörg sá að svobúið varð að
standa, og mintist eigi frekar á þetta
við bónda sinn.
Sigríður var meyja væn að yfir-
litum og í vexti hennar var hið bezta
samræmi, Aðeðlisfari var hún björt
í andliti og kom það bezt í ljós yfir
vetrartímann, þegarhún var innivið.
En á vorin tók hún litbrevtingu eins
og rjúpan og varð móleit af stöðug-
um útiverum. Augu hennar voru
stór, dökkblá og einkennilega djúp
og fögur. Hún var vel skynsöm,
með næmum og heitum tilfinningum
og glöggu fegurðarauga, en hafði í
andlegum fræöum lítillar leiðbein-
ingar notið í fósturhúsum, nema að
læra að lesa og ofurlítið að draga
til stafs, sem hún lærði hjá Þorsteini
í frístundum sínum.
Þorsteinn var ólíkur föður sínurn
í skapi. Hafði hann tekið aö erfö-
um blíðlyndi móðurinnar og var
henni í flestu líkur. Ekki sýndi
faðir hans hónutn mikið ástríki og
var það þó álit manna að Sigurði
þætti vænt um son sinn, þótt sjald-
an kæmist ylurinn út undan kulda-
kufli gamla mannsins. Að minsta
kosti var það auðséð á öllu, að hann
reyndi að gera sér far um að Þor-
steinn yrði að sem nýtustum manni.
Hann hafði komið honum fyrir tvo
vetrarparta hjá sóli narprestinum, til
að læra skrift, reikning, landafræði,
íslenzku, réttritun og ofurlítið í
dönsku. En í þá daga, voru það
að eins örfá bændaefni þar í dalnum
sem nutu þeirrar fræðslu. Þorsteinn
var vel hagorður. Hafði hann þá
gáfu frá móðurætt sinni. Var það
hans mesta yndi, að fá að vera einn
sér og yrkja smákvæði og stökur.
Dult fór hann þó með skáldskapinn,
enda var föður hans lítið um hann
gefið, þótti hann aö sjálfsögðu lítið
bæta um vinnubrögð sonar síns, en
vinnan, og það að vera duglegur
og í öllu sem nýtastur bóndi, var
honum alt.
Þaö var innilega kært með þeim
uppeldissystkinunum, Þorsteini og
Sigríði. Eráþví fyrst aö þau mætt-
ust, hún sex ára en hann tíu, féllu
hugir þeirra saman og mynduðu
sameignarheim fyrir þau bæði, sem
varð bjartari og hlýrri tneð vaxandi
þroska og kynningu. Þau léku
sér saman þegar þau máttu. Hann
kendi henni það sem honum var
kent og hún vildi læra. Var kenn-
arinn hennar, leikbróðirinn hennar,
vinurinn hennar. Hennar fegursta
og bezta. Hun var lærisveinninn,
en þó jafninginn, athugul, laöandi,
lífgandi. Hún var vonin hans, gleð-
in hans, yndið hans. Hans ljúfasta
og bezta.
í tíu ár hafði innilegleiki æskunn-
ar verið að vaxa og breytast, fegr-
ast og fullkomnast, unz hann nú
hafði leitt þau inn á land ástarinnar
— samhygðar landiö, sælunnarland-
ið,—fegursta landiö undiö sólunni.
Þar ætluðu þau aö búa saman, þar
að lifa og deyja. Aldrei að skilja.
Fólkinu á Hömrum og í nágrenn-
inu var mjög vel ljóst, að kært var
mcöþeim uppeldissystkynunum. Þau
voru orðuö saman í gamni, þegar
þau voru börn og strítt á því, aö
það væri hjónasvipur meö þeim.
En engum var kunnugt um að þau
voru trúlofuð sín á milli, nema hús-
freyjunni á Hömrum. Hún var sá
eini vinur, seni þau treystu ogtrúðu
fyrir leyndarmáli sínu, en fyrir öllum
öörum duldu þau ást sína af fremsta
megni. Sigurður haföi aldrei skift
sérafþví, þótt þau væru mikiÖ sam-
an og samrýmd í öllu, svo lengi sem
þau unnu hversdagsstörf sín af trú-