Syrpa - 01.04.1919, Síða 7

S Y R P A
3
hún vissi hvaS þeim leiS og þeir
voru orcSnir ástfangnir í henni, en
vildi koma í veg fyrir þaS, aS þeir
játuSu ást sína, því þegar hún
hefði neitaÖ þeim, hlytu þeir aS
snúa við henni bakinu; en þaS
vildi hún ékki, því þá hefSi hún
tapaS þeirri ánægju, aS tala viS
þá og ge'fa þeim hýrt auga.
Þórólfur hafSi séS Maríu fyrir
rúmum tveimur árum. Þá hafSi
faSir hennar komiS meS hana inn
aS Djúpadal í heimboS og dvaliS
þar í tvo daga hjá Birni gamla;
höfSu þeir gömlu mennirnir róiS
saman fjöldamörg ár, þegar þeir
voru ungir, og hafSi vinátta hald-
ist meS þeim síSan.
Þórólfi hafSi undir eins litist vel
á Maríu, og fundiS aS hún hefSi
önnur og meiri áhrif á sig en aSrar
stúlkur, sem hann hafSi þekt. En
hann sá engin ráS til þess aS kynn-
ast henni eSa vera í nálægS henn-
ar, nema meS því aS gjörast sjó-
maSur. En nú var hann búinn aS
vera tvö ár aS mestu leyti samtím-
is henni, og var þó litlu nær aS ná
takmarkinu eSa vita um tilfinn-
ingar hennar gagnvart sér.
Þegar hann átti tal viS hana, og
þaS gjörSi hann svo oft sem hann
gat, var hún æfinlega vingjarnleg
og kát viS hann, og honum fanst
hún stundum vera hlýlegri og ein-
lægri viS sig en aSra pilta; en
samt hafSi hann aldrei árætt aS
láta henni í ljós ást sína.
II.
ÞaS var komiS fram á jólaföstu.
Gæftaleysi hafSi veriS lengi, en
svo komu stillingar nokkra daga
og var þá fariS á sjó alment, og
höfSu margir fengiS góSan afla.
ÞaS var aS morgunlagi. Þór-
ólfur stóS niSur viS bátinn sinn
og var aS ráSa þaS viS sig, hvort
hann ætti aS fara á sjó eSa ekki.
Loftvogin hafSi falliS um nóttina
og um morguninn var komin tölu-
verS alda, og sorti til hafsins og
skýjarof í lofti; en meS því ekki
var orSiS bjart af degi, var ekki
gott aS ráSa af útlitinu hvaS hann
gerSi þegar fram á daginn kæmi.
Nokkrir bátar voru samt lagSir frá
landi og barst vélahljóSiS til lands
utan úr dimmunni sem enn grúfSi
yfir sjónum; en smám saman dofn-
aSi hljóSiS unz þaS hvarf meS
öllu.
Þórólfur var í góSu skapi þenn-
an morgun. Nokkrum dögum áS-
ur hafSi hann veriS á skemtun, og
hafSi hann þá dansaS mikiS viS
Maríu, þó hann í raun og veru
væri ekki mikill dansmaSur, en
hún aftur talin bezta dansmeyjan
í Víkinni. Hann mundi þaS svo
vel, havS oft hann hafSi stigiS
ofan á tærnar á henni meSan þau
voru aS dansa; en hún hafSi aS
eins hlegiS aS því og þrýst sér enn
fastar upp aS honum.
Svo rendi hann huganum yfir
allar þær stundir, sem þau höfSu
veriS . saman . þessi. tvö ár, en
kærstar voru honum endurminn-
ingarnar frá einum samverudegi
þeirra, voriS áSur, rétt áSur en
harm fór heim úr verinu. Þá
höfSu þau eitt kvöld gengiS sam-
an inn fyrir kaupstaSinn. VeSriS