Syrpa - 01.04.1919, Page 37

S Y R P A
33
varS ósjálfrátt litiS upp, og stað-
næmdust augu hans á uppboSs-
haldaranum, sem hélt á gömlum
ruggustól og var aó reyna aS fá
fólk til aS bjóSa eitthvaS í hann.
En stóllinn var gamall og virtist
vera einskis virSi, - og vildi því
enginn bjóða í hann. Hinn ungi
maSur stóS eins og í leiSsln
nokkra stund, og horfSi dreym-
andi augum á stólinn; en svo var
eins og hann vaknaSi alt í einu,
og með skjótum hreyfingum færði
hann sig njer uppboSshaldaran-
um og bauS tíu cent í stólinn-
Enginn bauS á móti ; borgaSi
hann því sentin, þau síSustu er
hann átti í eigu sinni, og tók svo
viS stólnum. Hann hraSaSi ferS
sinni út úr mannþrönginni og
stansaSi ekki fyr en hann var
kominn heim í herbergi sitt. Þar
var fátæklegt inni, og var auSséS
aS þar var búiS viS lítil þægindi
ef ekki skort. Öll drykkjuvíman
var runnin af piltinum ; hjartaS
barSist ótt og títt í brjósti hans,
og hann var í mikilli geSshrær-
ingu. Hann hélt enn á stólnum
í hendinni ; eins og hann gæti
ekki losaS hann viS sig. Loks
færði hann sig út aS glugganum
og fór að skoSa stólinn. Jú, þaS
var sami stóllinn. Hann þekti
hverja rim og hverja rispu sem
var í þessum stól, sem hann hefSj
getaS þekt úr þúsundum stóla^.
já, víst var þaS hann, gamli
ruggustóllinn hennar móSur lians.
Hann hné ofan á stólinn og höf-
ug tár runnu niSur kinnarnar.
Hann starSi tárvotum augum út
í náttmyrkriS, og í gegnum húm-
iS risu upp myndir frá æskuár.
unum, þegar hann var lítill dreng-
ur og lék sér viS blómin og fiSr-
ildin, sem flögruSu í kring um
hann. Alt ryfjaSist upp í huga
hans, og nú var eins og þaS hefSi
skeS í gær. ViS þenna stól hafSi
hann oft kropiS og hlustaS á móð-
ur sína segja honum sögur og
lesa fyrir hann kvæSi. I þessum
stól sat hún, þegar hún lýsti fyr-
ir honum heiminum og mannlíf-
inu, og varaSi hann viS hættun-
um og tálsnörunum, sem liggja á
leiS æskunnar. ViS þennu stól
hafSi sorg hans breytstí gleSi og
barnshuguriivi flogiS um hugsana
heiminn háa á vængjum æsku-
draumanna. Nú fyrst fann hann
arfinn, sem móSir hans hafSi eft-
irskiliS honurn. Nú fann hann
þessa huldu fjársjóSu, sem alt
heimsins gull gat ekki átt saman-
burS við. Þeir höfSu legiS í fel-
um í djúpi sálar hans, en nú
læddust þeir fram, þegar endur-
minningar æskuáranna ryfjuSust
upp. Peningaleg fátækt hafSi
alt af fylgt honum frá því faSir
hans dó, er hann sjálfur var
barn í vöggu. Hann hafSi oft
fundið til fátæktarinnar á hinni
erfiSu æskubraut sinni. en nú
hvarf sú liugsun. Nú fann hann
aS liann gat veriS ríkur þó hann
hefSi ekki peninga; og nú var
hann ekki fátækur lengur. Mann-