Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Blaðsíða 5

VARGUR
51
vissi ekkert hvað tíma leið, fann ekki til
sultar, > og hafði gleymt öllu, sem gera
þurfti heima. Hugurinn var allur við
varginn.
Loks komu nokkrar veiðibjöllur.
Hjálmar miðaði. Skotið reið af. Dauð
veiðibjalla féll til jarðar.
— Hó, hún steinlá, hlakkaði í skot-
manninum.
Æðarfuglinn styggðist á ný og þaut
fram á sjó.
Hjálmar hljóp þangað, sem veiðibjall-
an lá.
—- Þú bjóst ekki við að Hjálmar gamii
væri fram í hólma. Þú ætlaðir að fara á
bak við karlsauðinn. En þér tókst það
ekki í þetta sinn... Konan mín ætlaði
líka að leyna mig því, að hún héldi sam-
an við vinnumanninn. Hún dó af barns-
förum. Svikin hefna sín. Skilurðu það.
Svikin hefna sín... Eg vissi að hún var
mér ótrú í fleiru. Hún gaf á báðar hend-
ur út úr búinu, án þess að ráðfæra sig
við mig. Hún eyddi öllu því, sem aðrir
stálu ekki frá mér. — Það er ekki nóg
að vera hvít og gljáandi á skrokkinn, ef
sálin er bölvað óhræsi. Þið eruð andlegar
systur. Ráðskonunni kippir í kynið. Hún
er bæði svikul og undirförul og eins eru
vinnukonurnar. Veiðibjöllur, veiðibjöllur
og ekkert annað. Allt saman veiðibjöllur.
Hjálmar traðkaði dauðan fuglinn und-
ir fótum sér.
— Þið skákið í því skjóli, að ég sé
aumingi. Þið haldið að hægt sé að leyna
mig öllu. Eg veit hvernig þið eruð inn
við beinið. Eg hef fulla sjón, því að
enn þá hafið þið ekki getað kroppað úr
mér augun, þó að ykkur hafi tekizt að
uppræta hjá mér alla miskunnsemi. Þið
hafið alið upp í mér grimmdina og nú
skuluð þið fá að kenna á henni... Hefði
ég náð í þig lifandi, hefði ég tætt þig
sundur, ögn fyrir ögn.
Hjálmar hlóð byssuna á ný, lagðist
niður og beið. En hann átti erfitt með að
liggja kyrr. Það var komin einhver sjóð-
andi ólga í blóð hans. Hann fann þungan
og tíðan æðaslátt í höfðinu og var allur
í einu svitabaði. Hann kastaði af sér
hattinum, fór úr peysunni, svipti af sér
vestinu.
Loks kom skarfur fljúgandi úr norður-
átt.
Hjálmar lét ekkert á sér bæra.
Skot — og skarfurinn féll.
Hjálmar þaut þangað, sem hann lá og
sá, að hann var með lífsmarki. Hann
fleygði frá sér byssunni, tók í báða
vængi skarfsins og hélt honum fyrir
framan sig. Skarfurinn gargaði en
Hjálmar hvæsti og líkti honum við kaup-
manninn, prestinn og sýslumanninn.
— Þið eruð allir' bölvaðir skarfar. Þið
smánið mig og leggist á mig af því að
þið vitið að ég er orðinn snauður og vina-
laus. Kaupmaðurinn selur mér vöru sína
helmingi hærra verði en hún kostar.
Hann hefur stolið af mér mörgum þús-
undum króna. Presturinn ríður fram hjá
heimili rnínu án þess að gera vart við
sig. Bak við tjöldin reynir hann að rægja
mig, bæði við guð og menn. Sýslumað-
urinn er hættur að gista hjá mér, þegar
hann er í þingaferðum. Honum þykir
ketið mitt líklega ekki nógu feitt í kjapt-
inn á sér og brennivínið ekki nógu mikið.
Hann gerði sér það þó að góðu einn
sinni...
Þið haldið að Hjálmar gamli sé tilfinn-
ingalaus. Þið haldið að þið hafið fullan
rétt á því að koma fram við mig eins og
óþokkar. Þið vissuð að Hjálmar gamli
var góðmenni, en svo má hvetja deigt
járn, að bíti. Eg læt ekki traðka á mér
lengur. Þið haldið að ég nái ekki til
ykkar, af því að ég er lægra settur. Bíð-
iði við... Höglin í byssunni minni draga
længt —.
Hjálmar rykkti í vængi skarfsins, fast-
i