Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Blaðsíða 49

MUNAÐARLAUSA STÚLKAN
95
henni sú hroða sjón, að bærinn er horf-
inn, en grjót og leirskriður, þar sem
hann átti að vera. Sá hún að skriða hafði
fallið úr fjallinu yfir bæinn og fært hann
í kaf eða tekið með sér, og þóttist vita
.að allir hefðu þar farizt, sem heima voru.
Hún varð þá óttalega hrædd og ætlaði
að yfirbugast af harmi. En allt í einu
mundi hún eftir því, sem galma konan
hafði sagt henni í draumnum um nóttina,
og réði hún þá af að leita bæja svo fljött
sem auðið væri, því að hún var orðin
hungruð og hafði engan matarbita.
Svo lagði hún af stað og hélt í austur-
átt, en fjárhundur hennar ætlaði ekki að
fást til að fylgja henni. Hann hljóp upp
í skriðuna, þar sem bærinn hafði staðið
og reif þar og krafsaði í sífellu niður í
urðina. Loks gat hún þó fengið hann til
þess að fara með sér. Hún hraðar sér nú
sem mest hún má, og gáir þess vel að
halda stefnunni eins og draumakonan
sagði henni. Þegar langt er liðið á dag,
sér hún loks fram undan sér reisulegan
hæ, fer þangað og ber að dyrum. Stúlka
kemur til dyranna og spyr hana að heiti,
en Guðrún litla segir til þess og hvað
fyrir sig hafi komið. Þá fer stúlkan inn,
en út kemur aftur öldruð kona og maður
með henni. Þau taka henni vel og spyrja
'hana um hagi hennar, og bjóða henni
síðan að vera þar, því að þau kenndu í
brjósti um hana. Var nú safnað mönnum
til þess að leita í skriðunni og grafa
upp bæinn, og vita hvort líkin fyndíst.
Fundust loks öll líkin, því að enginh
hafði komizt lífs af, sem á bænum var.
Kom það þá í ljós, að skriðan hafði fall-
ið um nóttina, er allir voru í rúmum shr-
um. Þegar líkin voru fundin, voru þau
flutt til kirkju og þeim veitt sæmileg
greftrun. En allur lifandi peningur, sem
bóndinn hafði átt, og það, sem féraætt
hafði fundist í rústunum, var selt við
opinbert uppboð; gekk það fé allt til þess
að greiða greftrunarkostnaðinn, svo að
Guðrún litla fékk engan arfinn.
Gunna litla var nú orðin tólf ára og
fær um að vinna fyrir sér, enda hafði
hún aldrei legið í traföskjum. Var það
af ráðið að hún settist hjá þeim hjón-
um, sem hún hafði fyrst komið til. Þau
voru vel efnuð, en höfðu fáa til vinnu,1
svo að hún fékk þegar nóg að starfa. En
En lítið batnaði um matarvistina, þótt af
nógu væri að taka, því að húsmóðirin
var naum og eyddi ekki efnunum fram
yfir brýnustu þarfir. Guðrún gat þó vel
þolað það og möglaði aldrei, því að hún
hafði ekki vanizt öðru betra. Hún hafði
þann starfa á sumrum að sitja yfir án-
um, og fórst það vel úr hendi. Var hun
þarna í sömu sveitinni ár eftir ár, og
kom sér vel við alla, bæði húsbændur og
hjú. Það var þá eigi siður að kvenfólk
fengi menntun, og lítið var Guðrúnu litlu
kennt þar á heimilinu, en af því að hún
var bæði gáfuð og námfús, þá lærði hún
af sjálfri sér fleira en almennt gerðist
um stúlkur; hún notaði sér líka vel hjá-
setuthnann á sumrin til þess að lesa þær
bækur sem hún gat náð í, en ekki þorði
hún að láta neinn vita um það. Leið svo
iram, þar til hún var 18 ára. Þá var það
eitt sinn um sumarið, er Guðrún kom
heim með ærnar, og gekk heim að stöðli
til þess að sækja skjólur til mjalta, að
hún sá að ókunnur hestur stóð í hlaðinu,
bundinn við hestastein með svipuólinni.
Svipuskaftið var allt úr skíru silfri, og
af því að Guðrún var ekki vön að sjá
slíka gripi, leysti hún ólina og fór að
skoða • svipuna, en sleppti hestinum í
hlaðvarpann. Sá hún þá að rúnastafir
voru grafnir á húninn af mikilli list.
Gat hún lesið þar nafn sitt fullum stöf-
um. Þá ryfjast upp fyrir henni draum-
urinn, sem hana dreymdi um hóttina,,
þegar bærinn fórst í skriðunni; fleygir
hún svipunni um leið á hlaðið og segir