Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Blaðsíða 20

66
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
an, sem geislaði um hann eitt augnablik,
væri nú að hverfa honum fyrir fullt og
allt.
Um leið og hann lætur fallast upp að
gluggakarminum, hrópar hann nafn
hennar enn.
Hann kallar það hástöfum í örvænt-
ingu, og nú nær það eyrum hennar. Hún
snýr sér við og leitar til beggja hliða,
hún veit ekki, hvort það er eitthvað í
henni sjálfri, sem hefur hrópað þetta
nafn, eða að það hefur raunverulega
hljómað í eyrum hennar.
En nú hljómar það aftur, enn hærra,
enn örvæntingarfyllra en fyrr:
»Jeannine, Jeannine!«
Og nú er henni það Ijóst, að þetta er
enginn hugarburður, ekkert fóstur í-
myndunaraflsins, heldur er þetta rödd,
er hún bjóst ekki við að heyra framar,
sem nú kallar nafn hennar.
Hún kemur auga á gluggann, þar sem
Philip stendur og teygir handleggina
hálf-sturlaður á móti henni.
Hann lifir! Hann lifir! Hvernig þetta
hefur atvikaz;t, að hinn dauði er risinn
upp úr gröf sinni, að unnusti hennar,
sem dáinn var, er upprisinn, allt þetta
er einkisvert hjá hinni einu gleðitilfinn-
ingu: Hann lifir! Hann lifir!
----------------------
Lars Hansen:
Og hann sveif yfir sæ . . .
Guðmundur Gíslason Hagalin þýddí.
(Niðurlag).
voru tveir menn, og áttu þeir fullt í
fangi með að verja hann fyrir jökunum.
Það var glaða sólskin, og svo var
bjart þarna úti á ísnum, að mennirnir
gátu varla haldið augunum opnum. Öðru
hvoru skaut upp selshausum rétt hjá ár-
XVI.
Það var hörku straumur — og ísjak-
arnir rákust hver á annan með braki og
brestum, dunum og dynkjum, og þeir
hröngluðust upp í háa kesti.
Úti á ísnum var lítill bátur. Á honum
Hún hleypur, — hleypur yfir torgið,
gegnurn sjúkragarðinn, upp stigana og
gegnum stofurnar. Eðlishvöt ástfang-
innar meyjar leiðir hana til hans. Hún
finnur hann liggjandi úti við gluggann
með glampandi augnaráði.
»Jeannine, Jeannine!«
»Philip, ástin mín!«
Hún krýpur niður, faðmar hann að
sér eins og móðir faðmar lítið. barn, og
hún kjökrar hástöfum í sársaukabland-
inni, sælli gleði.
Augu þeirra leita hvers annars, og
varir þeirra mætast.
»Þú kornst þá aftui’«, hvíslar hún og
brosir hamingjusöm gegnurn tárin.
».Já, elsku vina mín, ég hélt loforð
mitt. Því að þú veizt það, að ástin deyr
aldrei. Og ég fékk leyfi til lífsins vegna
okkar miklu ástar«.
Þau tala ekki fleira. Orðin eru of fá-
tækleg' á slíkum augnablikum. En þau
horfast í augu, og varir hans leita eftir
hennar vörum.
Sýringarnir blómgast. Frá torginu
fyrir utan streymir loftið inn, og vor-
hlýir sólargeislarnir rnæta ilminum frá
sýringum Jeannine, þeim, sem áttu að
liggja við vanga unnustans.
Endir.