Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Blaðsíða 14

60
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hennar fyrir félögunum, og hann heyrði
nafn sitt nefnt þar með þeim innileik,
að hann gat ekki tára bundizt.
Blythe flugliðsforingi gekk hljóðlega
að dýrlingsmyndinni. Honum fannst það
nálgast vanhelgun á staðnum að tala
nokkurt orð.
Jeannine stóð með lokuð augu og tár-
votar kinnar frammi fyrir myndinni,
þegar hún skyndilega finnur handlegg
vefjast um mitti sér.
Hún tekur viðbragð og snýr sér við,
hálf óttaslegin.
Þá heyrir hún rödd Blythes, alvarlega,
en innilega:
»Elskan mín! Mig langaði til að kveðja
þig«.
Þessi einföldu orð, þessi ástarjátning
á þröskuldi dauðans, var innsigluð með
löngum, heitum kossi. Það var eins og
helgiathöfn framan við dýrlingsmynd-
ina.
Óumræðileg hamingja gagntók Jean-
nine, og hún vafði handleggjunum um
háls hans.
Með ástríðufullum orðum játaði hann
henni ást sína. Honum fannst, að þessi
ungmey, er hvíldi í faðmi hans, væri af
öðrum heimi, ólíkum þeim, er hann hafði
þekkt til þessa. Sakleysi og fegurð Jean-
nine hafði í fyrsta skipti komið hjarta
hans alvarlega til að slá af ást til konu.
En djúp og styrkleik þeirrar ástar skildi
hann fyrst nú, á þessu hátíðlega augna-
bliki.
Hann vafði hana fastar og fastar a'ð
sér og huldi andlit og hendur hennar
brennandi kossum.
Jeannine aftraði því ekki. Augu henn-
ar voru aftur. Hún lá kyrr í faðmi hans
í sælli, draumljúfri auðsveipni.
»Ég hef ekki hræðst dauðann fyrr en
nú«, hvíslaði hann, »en nú er ég hrædd-
ur um að ég sjái þig ekki aftur«.
Þá greip Jeannine hönd hans, þrýsti
henni að ókyrru hjarta sínu, og um leið
og hún benti á hálf-afmáð letur, sem
stóð undir dýrlingsmyndinni, sagði hún
hátíðlega:
»PhiIip, elsku vinur, lestu þessi orð.
Þau þýða á móðurmáli þínu: Ástin deyr
aldrei«.
Og hvítir sýringarnir ilmuðu í nætur-
loftinu. —
Sóknin mikla hófst. Herfylkingar ó-
vinanna ultu eins og snjóflóð að skot-
gröfunum. Dauði og tortíming breiddu
sig yfir þorp og sveitir, sem fyrir augna-
bliki síðan böðuðu sig brosandi í vor-
sólinni. öll öfl helvítis virtust hafa losn-
að úr læðingi. Undir jörðunni, á jörð-
unni og yfir henni börðust mennirnir
augliti til auglitis eins og villidýr; full-
ir af gjöreyðingarfýsn og drápsþorstá.
Eyrir sólarupprás voru flugmennirnir
sjö albúnir til loftfarar. Stundvíslega
klukkan fimm stóðu þeir við flugvélar
sínar, hnarreistir en þögulir, og biðu
eftir brottfararmerki.
Allir vissu þeir, að ekki voru nema ein
líkindi gegn níu, að þeir kæmu lífs frá
þessum hildarleik.
Blythe flugliðsforingi kom síðastar.
Skilnaðurinn við Jeannine hafði verið of
þungbær. Hugprúða hjartað hennar
megnaði ekki að dylja þann ótta, er liún
varð lostin, þegar hún hugsaði sem svo,
að ef til vill væri hún að senda ástvin
sinn á fund dauðans.
Litla höfuðið lá upp við öxl hans, og
hún hvíslaði slitrótt ástarorðum í eyra
hans. Hann svaraði henni með áköfum
kossum. En að lokum var það hún, sem
gaf, honum merkið, þegar ekki dugði að
þegja lengur.
»Farðu nú, • vinur minn, og líttu ekki
við«.
Æ, Blythe liðsforingi gat það ekki.
Hann fór, en aðeins nokkur skref; svo