Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Blaðsíða 23

OG HANN SVEIF YFIR SÆ...
69
og starði til lands. En hann sá engan
reyk og ekkert það, sem bent gæti á,
að menn hefðust við þarna á ströndinni.
Veðrið versnaði, og brátt var komið
hreinasta fárviðri. ísinn rak frá landi,
og Jóhann hugsaði með sér, að nú skyldi
hann nota tækifærið og smeygja sér
norður með landinu. Hann lét þræða
.auðu rákina milíi landsins og hafísbreið-
unnar, sigldi fram hjá Amsterdameyju
og Raufareyju — og svo um hríð austur
eftir. Síðan vék hann skipinu upp í sund-
ið milli Norsku eyjarinnar og lands —-
og þar lét hann varpa akkeri.
Ekki var akkerið fyrr komið að botni
en út var skotið báti — og þrír menn
reru til lands. Og eftir svo sem klukku-
tíma stóð Jóhann skipstjóri á hæsta.
tindinum á eynni með sjónauka í hendi
og horfði út yfir ísinn.
Storminn hafði lægt. Himininn var
orðinn heiður, og skyggni var hið ákjós-
anlegasta. Jóhann athugaði vandlega ís-
breiðuna, gaf sérstakan gaum að hverj-
um bletti, sem skar sig eitthvað úr að lit
eða lögun — og hann virti einnig ná-
kvæmlega fyrir sér ströndina og eyjarn-
ar í nánd. En hvergi var neitt það, sem
gæfi von um, að þarna væru mannabú-
staðir.
Þegar Jóhann kom aftur út á skip sitt,
settist hann að kaffidrykkju í lyfting-
unni ásamt skyttunni, Karli frá Straumi.
Þeir sátu um stund þegjandi, en loks
sagði Jóhann:
— Heyrðu mig, Karl! Ekki sá ég nein-
staðar bóla á honum Jens, og eklci get ég
komið auga á neitt, sem gæti verið ræf-
illinn af »Framtíðinni«. En maður þarf
nú varla að búast við að finna þá félaga
á þessum ^slóðum, því skipið sást víst
seinast nálægt mynninu á honum Brenni-
vínsflóa. Nú er ísinn á hraðri ferð frá
landi, svo ég held, að okkur ætti að vera
nokkurnveginn óhætt að þoka okkur
spölkorn norður. Það er enginn vafi á
því, að við fáum sel. Þegar ég var uppi
á fjallinu, þá sá ég, að það voru heilar
breiður á ísnum af þessum líka litlu
drjólum. Ert þú ekki með því, að við
siglum hérna norður í ísinn og mjökum
okkur svo austur á bóginn?
— Jú, ég er það, mælti Karl. — Við
höfum báðir lent í því, að verða að
dvelja hér norður frá án nauðsynlegs út-
búnaðar, og við vitum, að svo framar-
lega sem þeir Jens og félagar hans eru
á lífi, þá liggur þeim á hjálp. Það er í
rauninni hver stundin dýrmæt.
Klukkutíma síðar sigldi »Berentína«
í norðaustur, og í siglutunnunni sat Karl
frá Straumi og horfði út yfir ísinn.
... Þegar »Berentína« var komin all-
langt, var skotið út bátum og farið til
veiða. Skipstjórinn og matsveinninn voru
þeir einu, sem eftir urðu á skipinu. Skip-
stjórinn fór upp í tunnuna og hafði auga
með bátunum, en matsveinninn labbaði
fram og aftur um þilfarið.
Allt í einu kallaði skipstjóri:
— Upp með fokkuna! Það er eitthvað
að hjá honum Karli. Ég veit ekki, hvað
að er hjá honum, en eitthvað er það, því
að hann hefur sett treyju á hakaskaft og
er að veifa á hjálp! Kannske hann hafi
nú orðið fyrir því óhappi að brjóta gat
á bátinn — og þó held ég það nú ekkþ
eftir því sem mér sýnist háttalagið hjá
þeim.
Eftir örstutta stund var skipið komið
þangað, sem þeir voru, Karí og menn
hans. Skipstjóranum hafði orðið það æ
ljósara, eftir því sem skipið færðist nær,
að eitthvað alveg óvanalegt var á seyði
lijá mönnum hans, sem voru þarna að
stumra yfir einhverju á ísnum, og hann
renndi skútunni fast að jakanum, sem
þeir stóðu á. Og þegar forseglin höfðu
verið dregin niður og skútan skreið með
hægð inn í vökina, þar sem báturinn