Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Blaðsíða 22

68
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
á þá litlum, kringlóttum augunum, en
virtist ekki geta áttað sig á því, hvaða
skepnur þetta gætu verið, því að hann
gerði tvær árangurslausar tilraunir til
að rísa upp á afturfæturna. Svo varð
hann eins og hálf gremjulegur á svip-
inn, sparn framfótunum fast í ísinn og
tókst að rísa upp í fulla hæð sína. En
varla var hann búinn að ná jafnvæginu,
þegar kúla flaug gegnum hausinn á hon-
um og hann datt steindauður á ísinn.
Tólf tímar voru liðnir frá því, að þeir
félagar höfðu skotið björninn. Þeir voru
enn á sama jakanum. ísinn hafði borið
þá lengra og lengra til hafs, og nú voru
þeir komnir úr landsýn. Þeir höfðu eng-
ar vistir, og af skotfærum var ekki ann-
að eftir en sex skothylki. Engin von var
um björg. fsinn var mjög þéttur, og
jafnvel Harðjaxl, sem ekki hafði sagt
aukatekið orð seinustu tvo sólarhring-
ana, lét það nú í ljós, að sér litist ekki á
blikuna. Hann hafði drepið teistu og var
nú að rífa hana í sig '■— og allt í einu
gat hann ekki orða bundizt:
— Aldrei hefur mér fundizt, að mér
væri jafn viss bani búinn og nú, og við
liíég'um víst gera ráð fyrir, að það sé
elcki ýkja langt eftir. Ég segi fyrir mig.
Ég lifi ekki marga sólarhringana.
Hvorugur hinna svaraði. Tímarnir
liðu og vorsólin yljaði, þó að ekki væru
nú geislarnir heitir þarna norður frá,
svona snemma á árinu.
Allt í einu kom vindhviða, öld og nist-
andi. Eftir stund kom önnur — og ís-
kaldur hrollur fór um þá félaga. Það dró
fyrir sólu, og allar horfur voru á, að
hann væri að ganga í byl. Harðjaxl stóð
á íætur, starði sínum dökku sjónum á
himininn og sagði:
— Sjáið þið! Þarna kemur dauðiun,
dauðinn, sem á að veita okkur hvíldina.
Síðan tók hann tvær hreindýrshúðir,
lagðist niður og sveipaði þeim um sig.
En áður en hann dró húðirnar upp yfir
höfuð sér, rnælti hann til þeirra félaga
sinna:
■— Þið skuluð fara að mínu dæmi —
og svo góða nótt! Hvað sem verða kann,
þá er ég nú vonlaus. Ef við vöknum ekki
aftur til þessa lífs, þá er það mín trú,
að við eigum ekki eftir að sjást og
spjalla saman — því á annað líf trúi ég
ekki. Það hlýtur að vera nóg, að ég devi
einu sinni.
XVII.
Um það bil, sem fór að hvessa, lá eítt
af glæsilegustu og traustustu selveiða-
skipunum við skörina á ísbreiðunni, sem
var norðvestan við Spitzbergen. Skipið
var »Berentína«, og var eigandinn
Jóhann Troms, skipstjóri á því.
Þegar selveiðaskipin létu í haf urn
vorið, voru skipstjórarnir beðnir að
reyna að komast eftir, hvað orðið mundi
hafa af »Framtíðinni« og skipshöfninni
á henni. María Schanke hafði sjálf far-
ið til hvers einasta af skipstjórunum og
fengið loforð um, að þeir skyldu gera
hvað þeir gætu til að kornast fyrir um af-
drif »Framtíðarinnar«, ef þeir á annað
borð kæmu að norðurströnd Spitzbergen.
Viðtalið við Jóhann Troms hafði eink-
lim orðið Maríu til hughreystingar og
vakið hjá henni vonarneista. Sumarið,
sem Jóhann hafði verið hjá Stóra-Sigga
á »Voninni«, hafði sem sé það óhapp
viljað til, að hann hafði orðið fráskila
skipinu og orðið að dvelja vetrarlangt
norður á Spitzbergen.
Jóhann hafði þess vegna látið í ljós
við Máríu, að hann teldi nokkra von um,
að Jens væri á lífi — og hann hafði lof-
að þvi fastlega, að gera allt, sem unnt
væri, til þess að bjarga honum.
Nú lá þá »Berentína« þarna við skör-
ina, og Jóhann var uppi í siglutunnunni