Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Blaðsíða 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
61
hljóp hann til baka, faðmaði hana enn
einu sinni að sér og hljóp síðan að flug-
vél sinni. Hann var rétt setztur í hana,
þegar merkið var gefið.
Félagar hans kölluðu nokkur kveðju-
orð hver til annars. En þegar Blythe
leit niður, stóð Jeannine á grasfletinum
og veifaði hendinni til kveðju. Hann kall-
aði til hennar:
»Jeannine — — ég kem aftur. Hvað,
sem fyrir kemur, þá kem ég aftur.
Vélarnar tóku að ganga og hvinurinn
í skrúfunum yfirgnæfði allan annan
skarkala. iSjö hernaðarflugvélar þutu
eftir grasfletinum og hófu sig upp í blá-
djúpan geiminn, stoltar og hátignarleg-
ar, leitandi að ósýnilegum óvinum.
Jeannine stóð kyrr og mændi eftir
þeim, meðan hægt var að koma auga á
þær sem lítinn depil úti í víðáttunni. Það
var eins og opið, botnlaust ginnungagap
hefði gleypt elskuhuga hennar. útgrátin
og varla með sjálfrrfsér ráfaði hún inn
í þorpið, en hjartað var að því komið að
bresta.
Örvinglun og örvænting ríktu í þorp-
inu. Þorpsstjórinn hafði fengið skipun
um að láta íbúana flýja heimili sín. ó-
vinirnir sækja fram. Nálægsta þorpið
hafa þeir brennt, og innan fárra stunda
mundi röðin koma að þessum friðsam-
lega stað, þar sem margir ættliðir höfðu
búið og starfað hver fram af öðrum.
Veslings fólkið, sem innan lítillar
stundar varð að hverfa frá heimilum
sínum, var örvita. Bumbusveinn þorpsins
hvatti það með bumbuslætti til að hraða
sér, áður en það yrði um seinan.
íbúar þessa dauðadæmda þorps ráf-
uðu nú eftir umrótuðum vegum á fund
óþekktra örlaga með helztu lífsnauð-
synjar sínar og ungbörnin í hjólbörum,
og nokkrir með einstaka húsdýr með-
ferðis.
Frú Berthelot hefur líka mátt yfirgefa
hús sitt í flaustri. Jeannine vildi ekki
fara. Hún grátbað að lofa sér að vera
eftir.
Það var Philip, unnusti hennar, sem
hún var að hugsa um. Hvar mundi hann
finna hana eða hún hann, ef hún færi
héðan? Því að hann hlaut að koma aftur,
því trúði hún statt og stöðugt. Hún hélt
dauðahaldi í þá von. Síðustu kveðjuorð
hans hljómuðu enn í eyrum hennar:
»Jeannine, ég kem aftur, hvað sem fyrir
kemur«.
Að skoðun litlu, hugprúðu, frönsku
stúlkunnar, var þetta ekki einungis lof-
orð, heldur var það helgur sáttmáli, sem
hlaut að verða haldinn. Að unnusti henn-
ar yrði tekinn frá henni, að ástarham-
ingja liehnar væri um garð gengin á
þessu eina kvöldi, þessari einu nótt, því
gat hún ekki, •— og því vildi hún ekki
trúa, því að hann hlaut að koma aftur,
hann mundi snúa aftur hraustur og heill
og vefja hana örmum og nefna nafn
hennar með röddinni unaðslegu, enn á
ný, jafn innilega og hann hafði gert
þessa sorglega stuttu stund, áður en
hann fór.
Frú Berthelot varð að draga hana
nauðuga með sér. Tárin streymdu niður
vanga vesalings Jeannine, og hún var
annað veifið að líta um öxl, eins og hún
vænti þess sífellt, að Philip kæmi þá og
þegar í ljós uppi í loftinu og væri að
sækja hana.
Áfram, áfram liðast þessi ömurlega
lest, sem riðlast öðru hvoru, er. hún
mætir herdeildum, skotfæravögnum eða
Rauðakrossbifréiðum. Lestin er hræri-
grautur vonlausra einstaklinga, sem
heldur eftir sundurgröfnum vegúm,
stöðvuð af sprengjugrófum og ógnað af
flugmönnum óvinaþjóðanna, því að
skarkali flugvéla þeirra ómar sem
grinmiileg hótun í eyrum hins óham-
ingjusama ferðafólks.