Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Blaðsíða 9

ÞEGAR SÝRINGARNIR BLÓMGAST'.
55
lega og grætur með þeim, þegar eitthvert
sætið við borðið verður autt. Því að þótt
sjö fari upp að morgni, koma þeir ekki
æfinlega sjö heim að kvöldi. En talan er
samt alltaf hin sama, þvíað nýr flugmað-
ur kemur í stað hins dauða. Þú í dag —
ég á morgun! Hér, þar sem lifað er í
samfélagi við dauðann, geta menn að
vísu grátið yfir líki fallins félaga, en
menn hafa ekki tíma til að sökkva sér
niður í þunglyndi. Maður tæmir aðeins
einn bikar í minningu hans, brýtur gias
honum til heiðurs og lætur brotin upp á
hilluna hjá hinum, sem áður hafa verið
brotin. Mörg brotin glös eru á minninga-
hillu flugmannanna. En hver hugsar um
dauðann, meðan hann er ungur og sýr-
ingarnir blómgast og ilma?
Jú, — Jeannine hugsar um hann. Oft,
þegar þessi litla húsmóðir og tryggi fé-
lagi, kátastur hinna kátu, með fjörlegu
augun og giettnisbrosið, horfir á vini
sína sveima um loftið, þegar hún sér þá
elta óvinina fliúgandi eða vera sjálfa
elta af þeim í þessum sára, vægðarlausa
ófriði, — þá berst hjarta hennar, og
hræðslan þrengir að kverkum hennar. Þá
gengur hún út í garðinn og krýpiir
frammi fyrir gömlu dýrlingsmyndinni,
meðan sýringarnir láta hvít blómblöð sín
falla yfir meðaumkunarfulla ásjónu
myndarinriar. Og hér mælir hún fram
bænarorðin: »Góða Jeanne d’Ark, — þú,
sem ert verndargyðja hugprúðra her-
manna. Skilaðu þeim öllum heilum aft-
ur«.
En í dag verður sá atburður, samt
sem áður, að einn hinna hugprúðu kem-
ur ekki aftur. Flugvél hans hrapar 3og-
andi til jarðar, og undan rústum hennar
draga félagarnir líkama hans kolbrunn-
inn og mölbrotinn.
Veslings drengurinn! Þetta var svo
hraustur og fjörugur piltur. Það var
dauft yfir kvöldborðinu. Jeannine græt-
ur, þegar hún er ein, og allir félagarnir
horfa þungbúnir ofan í glösin sín.
En eitthvað verður að taka til bragðs.
Jeannine finnur ekki annað ráð betra,
en að mála á sig yfirskegg og káma út
andlit sitt, aðeins til að fá drengina til
að hlægja. En það hlær enginn, og Jean-
nine sjálf brosir með grátinn í kverkun-
um.
Dag nokkurn kemur svo hinn nýi nr.
7. Jeannine hefur verið ú'ti í skúrnum,
þar sem flugvélarnar eru athugaðar. Lít-
ilfjörleg bilun einhverstaðar áflugvélinni
getur verið örlagaþrungin, svo athug-
unin er starf, sem vinna þarf af ná-
kvæmni. Menn kæra sig ekki um að
hafa kvenfólk hjá sér, er þeir eru í því
annriki, og Jeannine klæðist jgömlum
flugmannabúningi til þess að geta smog-
ið inn og horft á það sem fram fer, án
þess að henni sé veitt athygli. En vél-
fræðingarnir eru alls eigi skemmtilegir.
Sérstaklega er Mike, langi vélfræðing-
urinn, óánægður með að vera truflaður
og skvettir óhreinni olíu beint í andlit
Jeannine.
Ó, þessi Mike er mesta hrekkjatól,
rösklegur piltur frá Whitechapel, sem
hvorki er hræddur við að segja laglegri
stúlku meiningu sína, rié henda gaman
að henni.
»Komdu hingað, þá skal ég hjálpa
þér«, kallar hann ofan úr flugvélinni.
Og hann tekur fægiklút, svartan sem
hnetukol frá Wales, og þurrkar Jeannine
með honum, óvægilega. Drembilega virð-
ir hann fyrir sér verk sitt. »Svona, nú
ert þú aftur orðin falleg«, segir Mike
glottandi.
»Þakka þér fyrir«, segir Jeannine
grunlaus og stekkur ofan úr flugvélinni.
Hún er eins og negrastelpa ásýndum, og
þegar húh gengur út úr skúrnum, skilur
hún ekkert í hlátursköllum vélfræðing-
anna, sem hljóma á eftir henni.