Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Blaðsíða 29

OG HANN SVEIF YFIR SÆ...
75
— Ja, svo sannarlega hefur hann rétt
fyrir sér. Hann hefur séð það, sem við
sáum ekki. En fjárinn þakki hönum það!
Hann hefur aldrei gert annað en að
glápa á hafísinn!
Jóhann kallaði niður á þilfarið:
— Víktu henni norður á bóginn...
Svona, svona! Gott eins og fer!
Harðjaxl sagði við sjálfan sig og
brosti í kampinn — og svo var sem birtu
brygði yfir óhreint andlitið:
— Ég hef einhverstaðar lesið það, að
allir miklir menn séu fáorðir.
Og Jens og' Jóhann tautuðu fyrir
munni sér:
— Hann er ekki svo vitlaus, hann
Harðjaxl!
Skipstjórinn á »Hortensíu« sá það
hálftíma seinna en þeir á »Berentínu«,
að hann komst ekki fram hjá Norður-
höfða með sömu stefnu og áður. Fór
hann þá þegar að dæmi Jóhanns Troms.
Þó að Jóhannes Nílsen væri gamall og
reyndur, þá hafði hann ekki frekar en
hinir skipstjórarnir séð þá leið út úr
úlfakreppunni, sem Harðjaxl hafði þeg-
ar í stað uppgötvað.
Þegar þeir komu þangað, sem Harð-
jaxl hafði bent þeim á, að fært mundi
vera gegnum ísinn, sýndi það sig, að þar
var auð rák. En svo var hún mjó og
krókótt, að Harðjaxl, sem var við stýrið,
mátti hafa sig allan við. Eftir svo sem
hálftíma siglingu gegnum ísbreiðuna,
bogaði svitinn niður nefið á honum, sem
var geysihátt og mikið um sig.
Oft rakst skipið á jaka — eða á neð-
ansjávarútskot frá ísnum fram með rák-
inni. Stundum stöðvaðist skútan alveg,
en alltaf losnaði hún — og smátt og
smátt miðaði henni áfram. Loks slapp
hún út úr ísnum — og með öllu til tjöld-
uðu var nú siglt suður á bóginn.
Einn af hásetunum tók við stjórninni,
og Harðjaxl gekk hægur og rólegur fram
í hásetaklefann. Hann tók stóra könnu
og hellti í hana kaffi — og áður en
varði var hann kominn í alveg sérlega
gott skap. Hann upphóf sína raust og
söng svo hátt, að Jóhann Troms tók sjón-
aukann frá augum sér og sagði:
-— Hvað er nú þetta? Það er eins og
hæsta og ferlegasta bjarndýrsöskur! Það
er þó víst ekki lifandi hvítabjörn hér á
skipinu?
En þó að Jóhann segði nú þetta, þá
mátti svo sem greina orðaskil hjá honum
Harðjaxl:
Fram til orustu ættjarðar niðjar!
Upp á vígbjartri herfrægðar stund!
Mót oss helkaldra harðstjómarviðja
hefjast gunnfánar dreyrgir of grund.
heyrið vígdunur hraegrimmra fjanda.
Húsfeður yðar og niðja þeir
að brytja niður bitrum geir
búast óðir milli yðar handa.
Því landar, fylkið fljótt
og fjandmenn höggvum skjótt!
Á storð, á storð sem steypiflóð
skal streyma níðingsblóð!
Jens frá Syðra-Skarði mælti:
— Nú, úr því að svona liggur á hon-
um Harðjaxl, þá er öllu óhætt. Hann
finnur það nokkuð á sér, hvað hafísnum
líður.
Eftir fjögurra sólarhringa siglingu í
æsibyr, voru skipin komin á móts við
Konungsflóa. Þau sluppu fyrir Karls-
höfða, og þá sáu skipverjar hafísinn 1
seinasta sinn á haustinu.
XIX.
Það var dag einn, haustið eftir að Jens
og félagar hans dvöldu á Spitzbergen.
María Schanke sat í snotru herbergi
í húsi því, sem henni hafði verið geíið
í brúðargjöf. Á gólfinu stóð vagga, og í