Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Blaðsíða 17

ÞEGAR SÝRINGARNIR BLÓMGAST.
63
liðsforingi fyrir valinu. Það er líkast
því að maður heyri vígamóðinn hlakka
í þeim, þegar þeir fljúga saman. Með
samanbitnum tönnum og strengdum
taugum vaka þeir yfir sérhverri hreyf-
ingu hvors annars. Það má langa stund
ekki á rnilli sjá. Þeir strjúkast hvor fram
hjá öðrum og leitast við að hafa benzin-
geyma flugvélanna að skotspæni. Og að
lokum hafa báðar flugvélarnar fengið
sitt banasár og steypast logandi til jarð-
ar.
Einmana kvenmaður kemur reikandi
eftir þjóðveginum, lítil, yfirgefin stúlka,
sem veit naumast sjálf, hvert leið henn-
ar liggur. En einhverstaðar úti í fjar-
lægðinni leita augu hennar að ákveðnu
marki. Hún staðnæmist snögglega. Á
jörðinni framundan henni liggja rústir
af flugvél. Náföl, með starandi, ótta-
blöndnu augnaráði nálgast hún þær og
þrýstir höndunum að hjarta sér. Hún
hefur þekkt töluna á flugvélinni, tölu
Blythes flugliðsforingja.
Hún sér hönd seilast út úr flugvél-
inni, blóðuga hönd. Hún beygir sig og
sér þar blóðugan, limlestan líkama. Það
er Philip.
Hann lifir! Ó, nú lýkur hann upp
augunum og horfir með örvæntingu
í kringum sig.
Svo mætir hann augum Jeannine fló-
. andi í tárum.
Hvort þetta er draumur eða veruleiki,
veit hann ekki. En þó hvíslar hann:
»Loforð mitt hélt ég«.
Síðan missir hann meðvitundina.
Jeannine reynir að rífa svo til í flug-
vélaflakinu, að hún geti hjálpað elsk-
huga sínurn út, en kraftar hennar megna
lítils. Hún kemst þó svo langt, að hún
getur náð höfði hans í faðm sér og kysst
það án afláts.
»Philip, elskan mín!« stynur hún.
»Segðu, að þú þekkir mig. Segðu að þú
viljir lifa fyrir mig, -— fyrir ást okkar«.
En Philip svarar ekki. Hann virðist
vera að dauða kominn. Blóð vætlar í sí-
fellu úr sári á höfði hans, ofan á brotna
vængi flugvélarinnar.
Sjúkravagnalest nálgast staðinn. Jean-
nine veifar og kallar, en þeir heyra auð-
sjáanlega ekki til hennar. Eða þeir álíta,
að hér, þar sem dauði og tortíming ríkir,
svari ekki kostnaði að nema staðar vegna
eins einasta flugmanns.
Vagnarnir aka framhjá, hver á eftir
öðrum, þrátt fyrir örvæntingaróp henn-
ar.
Þá hleypur hún af stað fram fyrir
einn sjúkravagninn og skeytir engu um,
þótt liæglega gæti hann marið hana und-
ir hjólunum.
Hún kastar sér yfir kælinn og þving-
ar vagninn til að stanza. Ekillinn fer of-
an úr vagninum með auðsærri tregðu,
og með aðstoð félaga síns dregur hann
særða manninn út úr flugvélinni.
Hinum megin við veginn stendur yfir-
gefið hús.
»ó«, grátbiður Jeannine, »berið- hann
þarna inn, ég skal hjúkra honum, gerið
það, — þetta er hann Philip minn, skilj-
ið þið,------minn«.
Hún grætur og reynir að hindra það,
að þeir setji hann í sjúkravagninn. En
þeir hrinda henni óvægilega frá sér.
»Hann er of hætt kominn til þess, að
þér getið annazt hann«, segja mennirnir.
»Eigi hann að geta lifað, þarf hann
læknisaðgerð strax«.
»Leyfið mér þá að komast með«.
»Nei, hér er ekki rúm fyrir heil-
brigða«.
Að svo mæltu aka þeir bifreiðinni af
stað.
»Æ, segið mér þá, hvert þið farið með
hann«.
»í þessu fjandans umróti veit enginn,