Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Blaðsíða 11

ÞEGAR SÝRINGARNIR BLÓMGAST.
57
flugliðsforingja. Og þegar líður á kvöid-
ið verður hún gagntekin af hræðilegu
samvizkubiti.
»Veslings maðurinn«, hugsar Jeannine.
»Hann hlýtur að vera óttalega svangur!«
Og í fullri vissu um synd sína fyllir
Jeannine stóran disk af smurðu brauði
og ætlar að læðast með það upp til
Blythe.
En á leiðinni til herbergis hans er hún
umkringd af hinum flugmönnunum og
verður að greiða þeim flösku af víni til
lausnar sér.
Einn þeirra er meira að segja svo
vondur, að drepa sinnepi ofan á eina
sneiðina.
Jeannine drepur feimnislega á dyr
Blythe flugliðsforingja.
»Kom inn«, er sagt djúpri röddu, sem
eykur á hjartslátt Jeannine við hugsun-
ina urn það, að ef til vill taki óvinur
hennar á móti henni með hörkusvip.
En hver getur reiðst svo töfrandi fyr-
irbrigði sem Jeannine, sem þar að auki
kemur með fullt fat af smurðu brauði?
»Komið þér inn, Jeannine«, segir óvin-
ur hennar. Og þau tvö vita ekkert hvern-
ig tíminn líður. Þessir óvinir finna svo
ótrúlega mörg umræðuefni, og ef manni
væri ekki kunnugt um samband þeirra
hingað til, gæti maður ætlað, að þetta
væru beztu vinir, þegar Blythe tekur
hönd hennar, heldur lengi í hana og
segir:
»Komdu út og sjáðu vélina mína á
morgun«.
»Fjandinn hirði hana«, hugsaði Blythe
flugliðsforingi, þegar hann beit í brauðið
og fann sinnepsbragðið. »Litla galdra-
nornin hefur þá getað gabbað mig. Já,
bíddu aðeins! Dagur kemur eftir þenna
dag«.
Daginn eftir kom Jeannine út á flug-
völlinn. En Blythe flýtti sér ekkert að
heilsa ungfrúnni, sem komin var, auð-
vitað ekki til þess að sjá hann, heldur
vélina hans.
Hann sat klofvega uppi við skrúfuna
og hafði hugann auðsjáanlega meii-a við
hana en Jeannine, sem bankaði spekings-
lega á stél flugvélarinnar og á annan
hátt reyndi að gera vart við sig. Hvað
meinaði eiginlega þessi piltur? Jeannine
var alvarlega móðguð.
En nú var tækifæri til að hrekkja
piltinn. Allt í einu klifraði Jeannine upp
í flugvélina og faldi sig í flugmannssæt-
inu.
Því, sem nú gerðist, verður ekki með
oi'ðum lýst, en allmargir enskir menn,
sem voru sjónarvottar að því, fullyrða,
að þeir hafi aldrei lifað neitt, sem verið
hafi nærri því eins æsandi.
Skyndilega fer flugvélin að hreyfast.
Jeannine hefur komið við kveikingar-
tækin, og allt í einu sjá flugmennirnir
og vélfræðingarnir hvar flugvél Blythe
þýtur yfir flugvöllinn í ýmsum krókum
og kippum. Árangurslaust hlaupa þeir á
eftir henni til að reyna að stöðva hana
í þessu heimskulega flugi. IJún er ýmist
aftan eða framan við þá, ógnandi, eins
og hún hafi í hyggju að kasa þá alla.
ó, Jeannine, óhamingjusama Jeannine!
Hún situr í flugvélinni og veit ekki sitt
rjúkandi ráð. Hún skrúfar og stígur á
ýmsa takka til skiptis, og sífellt versna
horfurnar. Hún hefur farið of snemma
í flugferð einsömul.
Og nú fyrst verður ástandið alvarlega
háskalegt. Jeannine hefur í fátinu hreyft
við kveikingu vélbyssunnar og kúlnahríð-
in skellur yfir flugvöllinn. Til allrar
hamingju hafa flugmennirnir vit á að
taka til fótanna, því að annars hefði
Jeannine gjöreytt flugliðinu, -— hverjum
einasta manni.
Vélin þýtur áfram, inn í trjáþyrpingu.
s