Hlín. - 01.04.1902, Síða 97

87
John Dryden er sú drambsmesta vera, sem eg nokkru
sinni hefi þekkt, ráðgjafar og lávarðar keppast um að
hafa sem mest mök við hann; hann hefir ávalt aðgang
til konungs og jafnvel greifi mundi telja það mikinn heið-
ur sér til handa, að fá sér í nefið úr bauk skáldsins.
Maðurinn er án efa frábær að gáfum, en framúrskarancy
eigingjarn og hégómagjarn. Kf eg dirfðist að nálgast
hann, mundi hann telja það mjög svo ósvífna áleitni, sem
refsa bæri með fyrirlitningu«. Bóndinn hristi undr-
andi höfuðið og Játvarður hélt áfram: »Hvað kæra
þessir herrar sig um, að líf borgaranna sé öruggt á göt-
unum. Þeir eru sjálfir óhultir um líf sitt, því að þegar
þeir á kveldin koma heim til sín frá leikhúsinu eða
dansleikum, þá fylgja þeim fjöldi vopnaðra þjóna með
blysum. Að eins, ef einum þætti sér hætta búin, þá
væri gamari að heyra það Ramaóp, sem gjalla rnundi
til þess að hindra hættuna. »Þannig er heimurinn, dreng-
ur minn«, mælti bóndi. »Menn gera ekki mikið, án þess
að hafa sinn eiginn hagnað fyrir augum«.
Það get eg ekki skilið; eg er enginn kaupmaður
og mundi ekki vita að heldur, hvernig ætti að kaupslaga.
Eg ætti þó víst ekki að ráðast á hertoga Monmuth og
reyna til þess að myrðr hann til þess að sanna, að
götulýsing mín gæti verið gagnleg fyrir þá stóru herra?«
Leiguliðinn virðist færast í aukana, hló hátt og
beygði sig gagnvart bróðursyni sínum.
»Veiztu hvað, drengur minn, þú hefir gefið mér á-
gæta hugmynd, sem—jæja, nóg um það—• þú skalt fá
að sjá, að eg er ekki föðurbróðir uppfundningamanns til
þess að verða engu nýtur«. Hann barði á kné sér
svo að brakaði í og hélt áfram, »Varði, ef þú hefir að
eins vitneista til að bera. þá skal eg hjálpa þér«.
»Hvernig, frændi, þú getur—«.