Hlín. - 01.04.1902, Qupperneq 102

92
»Það verður svo að vera, vertu hugrakkur«, nöldr-
aði hinn ungi maður og þurkaði svitann af enni sér.
Og í sömu svifum gekk Dryden fram hjá honum,
hátignarlegur án þess svo mikið sem Hta til þeirrar hlið-
ar, þar sem þessi lítilmótlega vera sat. Alt í einu virt-
ist öll órósemi að vera vikin frá honum, hann þreif hatt
sinn og staf, og fylgdist eftir skáldinu á götunni.
Þokan var orðin þykkvari og hið mesta myrkur
ríkti yfir hinum fólksnauðu götum. Þótt Játvarður gengi
að eins 50 skref að baki Dryden’s, þá grilti hann þó
að eins með naumindum í ljósglætuna frá ljósbera þjóns-
ins. Dryden gekk á miðri götunni og voru þeir nú
komnir á hornið við Bogastræti. »Haltu Ijósinu hærra,
Jakob, það er ekki hægt að sjá þverhönd fram fyrir
sig«, sagði skáldið í gremjtiróm.
Á þessu augabragði blístraði liinn ungi maður lágt.
Þrír dularklæddir menn með vendi í höndum ruddust
út úr hliði einu og réðust á hið grunlausa skáld. Þjónn-
inn æpti hástöfum, en áður en nokkurn varði, var Ijós-
kerið brotið, og þjónninn lá á götunni og spriklaði.
Ljósið var sloknað og mesta myrkur grúfði yfir öllu.
Dryden, sem varð höggdofa af hræðslu, gat varla gefið
frá ser hljóð, en af því að hann ætlaði að æpa, þreif
sterk hönd um barka honum og ribbaldaleg rödd grenj-
aði í eyra honunt: »Ef þú æpir, ertu dauðans matur«.
Vesalings Dryden hélt að nú væru komin æfilok
sfn.
Allt í einu heyrði hann kallað með hárri röddu:
»Hættið þið þorpararnir ykkarL og virtist honum, sem
lá á götunni, eins og hann sæi mannlega veru með á-
kafa miklum lumbra á ódáðamönnununt; þar gerðist
skæður bardagi, sem lyktaði með þessum orðum: »För-
um á brott piltar, þessi náungi hefir krapta í kögglum«.