Sjómannadagsblaðið - 01.06.1998, Síða 95

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
að við höfum tekið tvö höl eftir þetta
og vorum við þá komnir með fullt
skip.
Við höfum verið búnir að sigla í
eina sex tíma suður eftir og höfðum
lagt svo sem 60 mílur að baki, þegar
veðrið skall á. Mér er það minnisstætt
að við höfðum siglt á rennsléttum sjó
og var langt liðið á dag þegar hann
byrjaði skyndilega að skafa og særok-
ið dundi á okkur. Svo jókst þetta
smátt og smátt og við urðum að fara
að slóga upp í. Öldurnar voru það
miklar að við urðum að keyra á fullri
ferð upp í þær og setja svo á hálfa ferð
á leiðinni niður. Um nóttina fengum
við brot á annan björgunarbátinn og
losuðum okkur við hann þegar birti að
morgni. Um morguninn fréttum við
líka af erfiðleikum annarra togara. Þá
hafði allmikill ís safnast á skipið og
var tekið til að berja hann af. Til dæm-
is hlóðst svo mikið á vantana í
formastrinu að menn náðu varla utan
um strengina. Annars safnaðist ekki
jafn mikill ís á gufutogarana og
díeseltogarana, vegna þess hve keis-
inn, skorsteinninn og annað var heitt.
Við höfðum verið með fisk á dekki,
en honum hafði öllum skolað út um
nóttina. í þessu stóðum við í um það
bil sólarhring, en þá tók að lægja og
hægt var að sigla áfram heim. En þeg-
ar komið var undir Garðskaga lentum
við í mikilli brælu og þar brotnaði
gluggi í brúnni, en öðrum óskunda
man ég ekki eftir, enda mátti segja að
nóg væri komið.“
Hlaut dýrniæta reynslu á
gufutogurunum
„Ég var á Pétri Halldórssyni til
1960, en þá hugðist ég fara í land. En
úr því varð ekki og í janúar 1961 fer
ég á Jón forseta, var að leysa yfirvél-
stjórann af. Skipstjórinn var Árni
Guðmundsson. Á Forsetanum var ég
fram á mitt árið, þegar ég fór einn túr
á Agli Skallagrímssyni, en eftir það
fór ég í land og var í smiðju nokkurn
tíma. Nú varð hlé á sjósókn hjá mér
þar til ég í mars 1963 skráði mig á
togarann Geir sem Síldar- og fiski-
mjölsversmiðjan Klettur gerði út, og
var þar með Jónmundi Gíslasyni skip-
stjóra. Á Geir var ég allt til þess er
Klettur hætti útgerð, en þá byrjaði ég
Vélamar hífðar um borð ínýja varðskipið. (Ljósm.: Þór Vignir Steingrímsson).
á Þormóði goða hjá Magnúsi Ingólfs-
syni skipstjóra og var þar fram í júlí
1969. Þormóður goði var með díesel-
vél og miklu betur tækjum búinn en
þau skip sem ég hafði kynnst fram til
þess tíma.
Annars voru þessir togarar, nema
Þormóður goði, eins og ég sagði, með
olíukyntar gufuvélar og sem vélstjóri
þar hlaut ég dýrmæta reynslu. Verk-
færakosturinn sem við höfðum var lít-
ill, aðeins borvél, hamar, skiptilyklar
og slíkt, og fyrir vikið æfðust menn í
að komast af með fábrotin áhöld. Um
borð í Þorsteini Ingólfssyni var þó
rafsuðuvél, sem var í afar fáum skip-
um þá. Um læki eins og rennibekk var
ekki að ræða. Gufutogararnir voru
annars þægilegir að því leyti að þeir
voru afar hljóðlátir, þótt víða væru
díesel-ljósavélar sem spilltu þögninni.
Til þess að ráða bót á því og nýta guf-
una betur, keyptu ýmsar útgerðir
gufuljósavélar og þá mátti hlusta á út-
varp niðri í vélarrúminu. Það var ekki
fyrr en með síðari nýsköpunartogur-