Eimreiðin - 01.01.1925, Qupperneq 35

EIMREIÐIN
HALLVARÐUR í NESI
31
Læknirinn var heima og var mér vísað inn til hans.
Kveðju minni tók hann fremur stuttaralega og þó með
Slotti, benti á stól og sagði:
— Sæti.
Síðan horfði hann út í gluggann með sýnilegu gletnisbrosi,
leit snöggvast til mín og spurði heldur kersknilega:
— Nú — hvað er að yður?
— Ekkert, svaraði eg.
— Ætlið þér þá fram að Nesi?
Eg kvað þá vera ætlan mína og var ekki ólíkt því, sem
lækninum brigði við það.
Svo varð þögn og hún nokkuð löng.
Eg fann, að eg varð að rjúfa þögnina, því litlar líkur virt-
•st mér til þess, að Grímur læknir gerði það. Eg spurði um
heilsufar Hallvarðs, hvort hann hefði komið hart niður, hvort
hann mundi úr hættu og hvort ekki mætti vænta honum bata.
Grímur læknir svaraði engu — steinþagði.
Ekki mátti eg við svo búið una. Eg inti því eftir þessu
aftur og nokkuð fastar. En svarið kom ekki að sinni. Eg
heið og þóítist mega ætla, að einhverju hlyti Grímur læknir
að svara. En biðin fanst mér ónotalega löng og þá varð mér
tögnin eigi síður hvimleið.
Grímur læknir sat hreyfingarlaus og starði enn út um
Shiggann, og ekki var að sjá nokkura svipbreyting hjá hon-
Urr>- Þó kom þar, að hann eins og varpaði öndinni, sá til mín
°9 sagði fremur kuldalega:
Honum ætti að batna.
Eg þóttist að vfsu mega sjá, að í þessu, að Hallvarði »ætti«
að batna, gæti legið það, að hann væri kominn yfir mestu
hættuna og þess vegna mætti honum verða bata auðið. En
ólíklegt var þó ekki, að í þessu svari gæti falist einhver vafi.
leitaði eg frekari úrlausnar.
Þess var eg fullviss, að Grímur læknir heyrði alt, sem eg
saSði, og eg þóttist enn fremur viss um, að hann veitti öll-
Urrr spurningum mínum eftirtekt. En alt kom í einn stað niður.
Hann steinþagði — svaraði ekki einu orði.
Mér þótti þetta furðulegt og það mundi hverjum manni
öðrum í mínum sporum hafa þótt. Eg reyndi því að finna