Eimreiðin - 01.01.1925, Qupperneq 38

34
HALLVARÐUR í NESI
EIMREIÐIN
Eg var kominn að Nesi og búinn að hafa tal af Þorgerði
húsfreyju. Hún hélt Hallvarð vera á batavegi; sagði blóðhit-
ann vera minni nú en þegar verst hefði gegnt og að nú
væri hann sæmilega málhress, en ótrúlega máttfarinn og
stundum svo sem í dvala.
Eg var seztur við sæng Hallvarðs.
Mér varð þegar fullljóst, að honum var í flestu brugðið.
Vinstri hönd hans var götvuð í margföldum umbúðum og þar
með í föstum skorðum. Andlitið var fölt og þvalt og nærri
því líflaust og svita hnappaði um enni og augabrúnir. Hann
var stamyrtari og raddlægri en venja var til, og þungt var
honum um að mæla fyrst í stað og kendi mæði. En mest
bar þó frá um augun. Þau voru nokkuð sokkin og óvenju-
lega dökk og djúp.
Eg einsetti mér að fylgja því ráði Gríms læknis, að tala
lítið við Hallvarð. Því lét eg hann ráða talinu, en vakti þó
athygli hans á því, að þreyta sig ekki á viðræðum og gat
orða læknisins um það.
Hallvarður talaði á víð og dreif um ýmiss efni. Svo tók
hann sér málhvíld þó nokkura stund og hugsaði sig um,
fremur alvarlegur.
— Mér finst réttast að búast við öllu úr þessu, mælti hann
og var nokkur þungi í röddinni. Við Þorgerður mín höfum
verið að leggja saman ráð okkar, eftir því sem föng eru á.
Eg vil, að hún haldi hér áfram búnaði, ef mín missir við;
haldi öllu í horfinu til lands og sjávar og láti hvergi skarða
það, er betur hefur þótt fara hér, þangað til Styrkárr sonur
okkar er kominn til aldurs og menningarþroska. Eg býst
hvort sem er við, að fjárhagur okkar sé í litlu óefni.
Nú tók Hallvarður sér málhvíld aftur, hvarflaði augunum
um herbergið og var líkast því, sem hann réði enn nokk-
uð við sig.
— Við Nesmenn höfum lítið lagt okkur eftir því, að sitja
yfir hlut annara manna að raunalausu, og sjaldnast höfum við
látið aðra menn sitja yfir hlut okkar. Það hafa líka, sannast
að segja, fæstir til þess gerst. Við höfum ekki verið taldir
óvinsælir.
Mér gat varla dulist, að í lémagna andliti Hallvarðs væri