Eimreiðin - 01.01.1925, Síða 92

8S
RITS]Á
eimreiðin
hart siðaskiftin og komu hins nýja siðar hér á landi, sé með öðrutn
orðum dálítið einhliða, en hann þráir viðreisn kirkjunnar af alhug-
Hann vill ekki aðeins fá hinar hátíðlegu helgiathafnir katólsku kirkjunnar
teknar aftur upp, heldur meira andlegt ljós og líf. Þessvegna biður hanm
Kirkjan fyllist æðri orku,
eignist Krist og helgi mista;
ljósum prúð hún rammger rísi,
rík og fögur utan líka.
Endurvígð hún storma standi,
sterkast afl til góðra verka;
blessi hún æ með bróðurkossi
blikandi Ijós við kveldsins ósa.
Allur Ytr' frágangur bókarinnar er hinn prýðilegasti og aðstandendum
til sóma.
Þær systur Herdís og Olína Andrésdætur hafa báðar ort um margra
ára skeið, og svo er þeim skáldgáfan runnin í merg og bein, að þær
hafa eingöngu ort af innri þörf, en hvorki falast eftir lofi né launum,
enda hafa sárfá af kvæðum þeirra komið fyrir almennings sjónir fyr en
nú, að Ijóðmæli þessi birtast fyrir áeggjan vina og dáenda. Hér er margt
góðra Ijóða, ekki hvað sízt þulurnar; þær bera á sér æfintýrablæ, en
hafa jafnframt að geyma djúpa lífsspeki, og vil eg þar benda á sem
dæmi þuluna: „Gekk eg upp á gullskærum móður minnar", eftir Olínu.
Þá eru ferskeytlur þeirra systranna ekki lakari en þulurnar. Lesend-
urnir muna hringhendur Ólfnu 77/ ferskeytlunnar, sem birtusf í 3. heftí
Eimr. síðastl. ár. Þær vöktu aðdáun um alt land og eru gott sýnishorn
þess, sem þessi bók hefur að bjóða. Hér eru tvær vísur eftir Herdísi:
Þegar margt vill móti ganga,
mæða treinist flest,
til að stytta stundir langar
stakan reynist bezt.
Þó að stundum heima í hljóði
hugann þreyti margt,
finni eg yl af ljúfu Ijóði,
lífið verður bjart.
Ljóð þessi eru runnin upp í rammíslenzku andrúmslofti alþýðukveð-
skaparins og þjóðkvæðanna, enda kennir í þeim veðrabrigða, svo sem
rofi til og rísi úr kafi ríman og þulan endurfædd. Þar gætir djúprar ástar
á því þjóðlega í ljóðlistinni og óbeitar á útlendum áhrifum, að minsta
kosti þeim, sem til læpuskaps má telja. Þetta kemur hvergi skýrar fram
en í þessum smellnu vísum eftir Ólínu:
Þá er eg búin með þennan pésa,
það er mikið andans peð.
Eg hef verið að lesa og lesa,
listina gat eg hvergi séð.
Eg var farin að rota rjúpur;
reyndar vissi eg það nú fyr,
að melti eg engar móðins súpur.
Má eg biðja um íslenzkt skyr.
Kveðir þú með þessum brögum,
þá ertu að verða að útlending.