Eimreiðin - 01.04.1927, Side 18

114 ÞORGEIR LJÓSVETNINGAGOÐI eimreiðiN
friðsamari en aðrir menn, að þeir létu mönnum að ósekju
haldast uppi að særa helgustu tilfinningar sínar, án þess að
rísa andvígir í móti og bera hönd fyrir höfuð sér.
Þetta kom líka ótvírætt í ljós gagnvart kristniboðum þeim,
sem á tveimur síðustu áratugum tíundu aldarinnar heimsóttu
ísland, þeim Þorvaldi víðförla, Stefni Þorgilssyni og Þang-
brandi, sem allir voru dæmdir sekir, fjörbaugsmenn eða skóg-
gangsmenn; en það var dauðahegning þeirrar aldar. Urðu
þeir því allir að flýja úr landi og sluppu með naumindum
lifandi úr greipum heiðingjanna. Og þegar þeir Þorvaldur og
Friðrekur biskup komu til Hegranesþings, »þá hljóp upp allur
múgur heiðinna manna og runnu á móti þeim með miklu ópú
sumir börðu grjóti, sumir skóku að þeim vopn og skjöldu
með harki og háreysti, báðu guðina að steypa sínum óvinum,
og var engi von, að þeir mættu koma á þingið«. Gagnvart
Stefni gengu menn svo geyst, að menn brutu hin fornhelgu
ættarbönd og samþyktu ný lög, er skylduðu heiðna frændur
kristinna manna að sækja þá til sektar, af því að kristnin
væri frændaskömm, óþolandi blettur á ættinni. Þá var og
Hjalti Skeggjason dæmdur sekur um goðgá (guðlöstun) fyrir
kviðling sinn um goðin á alþingi árið fyrir kristnitökuna (999),
og gekk Runólfur goði í Dal þá svo hart að, að hann lét
þrívegis setja dóminn, og tókst fyrst að fá dómsúrslit, er hann
lét setja dóminn á brúnni yfir Oxará og verja báða brúar-
sporðana með vopnuðu liði.
Og á sjálfu kristnitökuþinginu árið 1000 stóð meginþorri
hinna heiðnu manna svo fast fyrir, að þeir ætluðu að verja
kristna flokknum vígi þingvöllinn. Og er það ekki tókst, af
því hinir urðu fljótari til en búist var við, lá við sjálft, að í
bardaga slægi á helguðu þingi. Þá efldu menn og til mann-
blóta til að verjast hinum nýja sið, og heiðingjar og kristnir
sögðu sig úr lögum hvorir við aðra, svo að að því var komið,
að þjóðveldið klofnaði í tvö sjálfstæð ríki, hvort öðru óháð
og hvort með sínum sérstöku lögum.
Sýnir þetta alt, að hinum heiðnu mönnum var næsta ant
um trú sína og höfðu fullan hug á að verjast hinum nýja sið
til þrautar.