Eimreiðin - 01.04.1927, Blaðsíða 84

180
LOKADANSINN
EIMREIÐIN
— Ósköp er nú gaman að vera ungur og geta leikið sér!
Það er ekki laust við að hún þrýsti hönd hans um leið.
— Já, það er að eins verst hvað leikurinn stendur stutt
yfir. Andvana bros fæðist á vörum hans.
— Ó, þá bíður annar eftir manni. Hún snýr að honum
rjóðu andlitinu. Hún er honum of þung, en hún segist aldrei
þreytast á að dansa. Hann siglir með hana einn hring enn.
Svo skilur hann við hana, og hún þakkar honum dansinn.
Hann hneigir sig fyrir stúlku, sem mikið dansar og hann
þekkir. Hún geymir höndina hlýlega f lófa hans og stígur títt.
— Ósköp eruð þér hugsandi í kvöld! Mér finst það nú
ekki viðeigandi á »balli«. Þá eiga menn að lifa.
— Það er nú það versta að menn geta ekki Iifað án þess
að hugsa. Annars kendi dansinn mér dálítið í nótt.
— Nei? hvað er það?
— Það er lof um kvenfólkið.
— Ó, blessaðir lofið þér mér að heyra það.
— Já, þér megið vita það. Lífið — það er eins og kona,
sem allir sækjast eftir, en sem engan elskar.
— Svoleiðis er Unnur Björk!
— Jæja!
Hann sér hvar hún leikur sér með ístrubelg, munaðar-
manni, skamt frá þeim, og hann dansar enn harðar en áður.
— Hafið þér ekki komist að neinu öðru? spyr stúlkan.
— Jú! Þess vegna er bezt að forðast konuna og spegil
hennar, aðrar konur.
— Hvað eiga þá menn að elska?
— Náunga sinn, þann sem fellur.
— Þér ættuð að verða prestur!
— Má vera — að minsta kosti ætla ég að fórna sjálf-
um mér.
— En hvað eigum við aumingja kvenfólkið að gera?
— Það sama!
Þau slíta dansinum, finna bæði að þau eru ekki í takt
hvort við annað. Þá leiðir hann nýfermda telpu, grænklædda,
fram á gólfið.
— Ó, hvað það er gaman. En því er alt af dansað á nótt-
unni? spyr hún.