Eimreiðin - 01.04.1927, Blaðsíða 67

eimreiðin
W. A. CRAIGIE
163
undi. Eftir er að minnast hans sem manns, og skal ekki varið
t’l þess löngu máli. Stafar þó ekki orðfæðin af því, að svo
lítils sé um hann vert frá því sjónarmiði. Það er nú öðru nær.
Eg minnist þess, að fyrir tuttugu árum sagði hinn góðfræg-
asti allra núlifandi kennara á íslandi við nemendur sína, er
manngildi var umræðuefnið: »Ef um er að velja, kýs ég mér
heldur vitnisburðinn hans Sveins dúfu, að .lélegt þótti höfuð hans,
en hjartað, það var gott', heldur en orð Brands biskups um
Sturlu: ,Enginn frýr þér vits, en meir ertu grunaður um græsku‘<.
Og fyrir tveim árum sagði við mig víðkunnur merkismaður,
iafnaldri Craigies, er fyrst hafði kynst honum, er Craigie kom
unglingur til háskólans í St. Andrews: »Craigie er frábær
vísindamaður, það veit allur heimur, og mælir enginn í
nióti; en hann er ennþá frábærari maður, og það vita eðli-
lega ekki eins margir«. Þessi vitnisburður gamals vinar mun
öfgalaus sannleikur, svo framarlega sem göfugt hjarta er tign-
ara aðalsmerki en gott höfuð. Góðfýsi og greiðvikni, trygg-
lyndi, raungæði og hverskonar drengskapur eru þau lyndis-
einkenni, sem Craigie er alkunnur fyrir, og víst erum við
ekki fáir íslendingarnir, sem reynt höfum hann að þeim. Það
hefur nú í tugi ára verið nokkuð algengur siður íslenzkra
nianna að leita til hans með flest sín vandamál á Bretlandi,
og engum hefur það brugðist, að hann vikist vel við þeirra
máli, enda er hann hverjum manni úrræðabetri. Hús hans
hefur ávalt staðið opið öllum íslendingum (sbr. Eimr. 1898,
bls. 160), og sá sem heimsótt hefur þau hjónin mun ekki eiga
erfitt með að svara þeirri spurningu. hvað sé gestrisni. I yln-
um, sem þar leggur um gestinn, kell engan á hjarta. Engum
Wunu heldur leiðast samræðurnar, þar sem einu gildir hvort
umræðuefnið er skáldskapur eða listir, vísindi og ráðgátur
mannsandans, eða það eru hin hversdagslegustu efni daglega
lífsins. Það vill stundum fara svo fyrir lærðum mönnum, að
allur sálargróður þeirra visnar upp og verður að ófrjóum
mosa deyðandi bókstafs. Um prófessor Craigie er hið gagn-
stæða að segja, því eins og segir í frísnesku ritgerðinni, sem
ég áður vitnaði í, þá tekst honum einmitt að blása lífsanda í
öll sín viðfangsefni. Hann hefur hlotið í vöggugjöf þá náðar-