Eimreiðin - 01.04.1927, Blaðsíða 85

eimreiðin
LOKADANSINN
181
— Það er af því að dansinn er leifar frá villimenskunni.
Og menn skammast sín fyrir að blóta hann nema á laun,
svarar hann.
Unnur Björk fer þar fram hjá í fangi spjátrungsins. Hún
kýmir til hans. Hann gleymir sporinu, kveður telpuna og sest
aftur í hornið.
Hún kemur til hans í annað sinn og sest hjá honum. Hún
lagar hvíta skóinn sinn og leikur sér að lokkum sínum. Það
er liðið á nótt og það er leikið lag, sem er meira draumur
en vaka.
— Þú ert þá farinn að dansa. Viltu dansa við mig þenn-
an vals?
Þau standa á fætur. Hann dregur hana í fang sér og þau
leggja saman lófunum. Dansinn byrjar. Þau dansa hægt, teygja
úr hverju augnabliki, úr hverju spori, það er sem hendur
þeirra minnist og hjörtu þeirra hvíslist á, kinnar þeirra gæla
hvor við aðra. Þá finst honum hún hafa gefið sér sál sína,
en hann vill vita vissu sína og talar í eyra hennar.
— Unnur! Finst þér ekki þungt að dansa alt af með ör-
lög mín?
Hún þegir.
— Eg er útlagi Unnur, sem þú getur gefið lífið, sem þú
getur gefið heimili. Viltu gera það, Unnur?
Þá færist hún frá honum, verður að kaldri gyðjumynd í
fangi hans. — Mér þykir það leitt, en ég get ekki verið
skotin í þér. — Þakka þér fyrir, og hún hættir dansinum.
Hann hneigir sig. Hann gengur fram að dyrunum. Hann
hefur telft við tálið og orðið mát. Hann vill hata hana, en
getur bara gengið í blóði sjálfs síns.
Nú dansar hún við annan. Lagið hvíslar á eftir honum
vinkvennasögu, sem gengur bæ frá bæ. í andyrinu fer hann
í kápuna sína og heldur heimleiðis um vornóttina — þessa
blessuðu björtu vornótt, sem er eins og móðir, sem segir
börnum sínum æfintýri. Hún hefur sagt honum sitt síðasta.
Hann vill hugsa, en orkar það ekki. Það er eitthvað, sem
kveður í eyrum hans. Það er kynlegt, að það er úr biblíunni,
þetta úr Ljóðaljóðunum: