Eimreiðin - 01.04.1927, Síða 34

130
BJÖRG í NESl
eimreiðin
sinni, sem hann bar með sér, ritföng og byrjaði að skrifa
skjal, þess efnis, að Björg skuldbindi sig til þess að sjá barni
Vigdísar borgið, og að það skyldi hafa framfærslu á búi
hennar og barna hennar að henni látinni, ef ekki yrði það
sjálfbjarga eftir sextán ára aldur. Rétti hann henni svo skjalið
og skipaði henni að skrifa nafn sitt undir. Björg brosti við og
sagði: »Ekki hafa þær fregnir borist til mín, að þú sért skip'
aður hér sýslumaður, og meðan ég fæ það ekki fullsannað,
skrifa ég hvorki undir þetta skjal né önnur, sem þér kann að
þóknast að semja. En hvað töku Vigdísar snertir, læt ég þiS
vita það, að það kemur hvorki þér né öðrum við, hvað margir
eru askarnir í Nesi, meðan ég þarf ekki að sækja mat í þá
til þín eða annara, og trúað gæti ég því, að fyr kæmu á
framfæri hrepps þessa eitthvert þinna skyldmenna en hið ó-
fædda barn, sem svo mikill styr stendur nú um. Meira hef
ég svo ekki við ykkur að tala«, sagði Björg, stóð upp og
gekk út úr stofunni. Bjarni dæsti þungan, og svo var hann
nú reiður, að hann mátti ekki mæla. Hann stóð nú upp og
hans menn, og köstuðu þeir kveðju á ]ón bónda og hröðuðu
sér af stað, sem mest þeir máttu.
Mikið var um þetta talað í sveitinni, og þótti öllum Björgu
farast vel og sköruglega, nema hreppstjóra, hann hét grimm-
um hefndum og kvaðst mundi kæra hana fyrir sýslumannin-
um. Leið nú fram í þorralokin, að ekki bar til tíðinda. Þá
var það einn dag, að Björg sá að Vigdís var veik orðin. Engin
var þá lærð ljósmóðir í hreppnum, en nærfærnar konur höfðu
þann starfa á hendi. Sú sem bezt þótti leysa, og veitti þá þjónustu
öllum ríkustu húsfreyjum hreppsins og oft var sótt í önnur héruð,
hét Gróa og átti heima í Hlíð. Hún var ljósa allra barnanna
í Nesi. Nokkuð þótti hún stórlát, og var það aldrei, að blá-
fátækar konur, og því síður ógiftar stúlkur, sem börn ólu,
léti sér detta í hug að vitja hennar. Björg kallar á ráðsmann
sinn, en hann var mest virður allra heimamanna, og bað hanrt
að sækja Ijósmóðurina. Hann kvaðst vant við látinn og spurði,
hvort hann Fúsi, það var smalinn, gæti ekki skroppið út að
Koti eftir henni Kristínu. »Ég læt ekki sækja hana«, segir
Björg, »hennar hefur aldrei verið vitjað hingað; ég ætla að
biðja þig að fara fram að Hlíð og skila kveðju minni til