Eimreiðin - 01.07.1929, Side 52

236
VIKTOR RYDBERG
eimreiðin
er gagnsýrð af dulrænu smálenzku skóganna. En blæ smá-
lenzku skóganna er engu síður að finna í bókmentalegu
afreksverkunum hans frá elliárunum, svo sem í >Vapen-
smeden«. »Hvort það er nú yfir »vatn og strönd« Vetterns,
sem „Betlehemsstjárna“0 skín, eitt þessara undursamlegu
sumarkvölda, þegar himinn og vötn renna saman í eitt og
aftanskinið frá paradís liðna dagsins litar umhverfið, þá bera
þessi verk skáldsins »heimalands mót« hans.
Beztu og hlýjustu bernskuminningarnar hafði hann frá
móður sinni.
Henni var svift frá honum, þegar hann var tæplega sex
ára. En hann mundi hana samt til dauðadags. Og minningin
um hana varð honum eilíf uppspretta til alls góðs. Ekkert
sænskt skáld hefur lýst betur fórnfúsri og óeigingjarnri móður-
ást en Viktor Rydberg í einni látlausri vísu, sem heitir
>Modern« (1887);
„Vill du nágot gott, mitt barn, hon intet gott dig nekar;
vill du leka, Iilla van, hon glads át dina Iekar.
GS till henne, lider du, hon ömmer för din smarta.
GS till henne, ar du trött, och sov vid hennes hjarta".2)
Hann áleit sjálfur, að uppeldi það, er móðir hans fékk
honum fyrstu fimm árin, hafi fremur öllu öðru mótað lífs*
skoðun hans. Það var móðirin, sem lagði til efnið í fyrsfu heims-
myndina hans, og frumdrættir þeirrar myndar máðust ekki-
Það var móðirin, sem gaf honum óbilandi vissu um það,
guð elskar börnin«. Og það var hún, sem innrætti honum
þá miklu lífsspeki, >að maður á ekki að óttast neitt annað en
það að verða vondur, — að það er í rauninni ekki fil önnur
hætta en sú«. Þessi bjargfasta trú á það, að instu og öflugustu
þæftir lífsins séu gæzka og kærleikur, sefti svip á líf Viktof
Rydbergs og störf hans frá bernsku til grafar.
Fátækt, sjálfsafneitun og óvirðing urðu hlutskifti hans 1
1) Kvæöi í „Vapensmeden".
2) Biðjir þú um eitthvaÖ gott, barnið mitt, þá neitar hún þér ekki
um það. | Langi þig fil að leika þér, lifli vinur, gleðst hún af því. | Farðu
til hennar, ef þú þjáist, og hún finnur til með þér. | Hverf til hennar, e
þú ert þreytfur, og hvíldu þig við hjarta hennar. Þvð-