Eimreiðin - 01.07.1929, Blaðsíða 162

346
FLÓTTINN ÚR KVENNABÚRINU
eimreiðin
Með teinu var borið brauð og »dollsche«, einskonar kökur.
Samskonar brauð fékk ég um miðjan daginn, en þá með
osti. Aðalmáltíðin var að kvöldinu, eins og ég hafði þegar
svo greinilega komist að raun um.
Að morgunverði loknum var mér aftur fylgt inn í kvenna-
búrið. Konurnar stóðu á fætur og virtu mig fyrir sér. Þeim
virtist falla búningur minn vel í geð.
— Schuma bisjár chub ruhi dared! (Þú hefur frítt andlit)-
Ég átti síðar að komast að raun um það, að með Afgönum
skiftu eiginleikarnir litlu máli, en andlitið miklu.
* *
*
Mér hafði verið sagt, að brúðkaupsveizla mín ætti sam-
kvæmt landsvenju að standa átta daga samfleytt. Allan þennan
tíma varð ég að húka á dýnunni meðal kvenfólksins, mállaus
og lystarlaus, og hlusta á ropana og smjattið úr þeim.
Ekki bætti lyktin úr skák, sem fór sífelt versnandi. Að v>sU
munu konurnar hafa þvegið sér áður en þær komu til brúð-
kaupsins. Heimsókn þeirra stóð nætur og daga. Aldrei fóm
þær heim, virtust aldrei þurfa að þvo sér, sátu altaf um kyrt>
sváfu í sömu fötunum, í sama herberginu átta daga samfleyt*'
Auk þess ötuðu þær sig út við máltíðirnar, og ekki gættu
krakkarnir þess altaf að segja til sín. Vfirleitt var fýlan orðm
svo megn, að þarna var varla líft.
Á þriðja degi brúðkaupsins varð ég veik, og*fékk ég
rúm í næsta herbergi. Mér þótti ákaflega vænt um að ta
loksins að vera ein og geta borðað út af fyrir mig. Vonaði
ég, að þetta fengi að haldast áfram. En það var nú eitthva
annað. Hver einasta kona, sem kom að heimsækja okkuB
hafði rétt til að sjá mig. Þarna góndu þær á mig eins og e9
væri villidýr og þreifuðu á mér til þess að vita, hvort ég v®rI
eins hvít á hörund eins og ég sýndist.
I öngum mínum lét ég sækja Asim.
— Ég þoli þetta ekki lengur! Þú verður að sjá um, aó
fái einhverntíma að vera í friði — og að þessi óttalegi h!|0
færasláttur hætti!
Hann ypti aðeins öxlum.
— Það get ég ekki, Róra. Þú ert afgönsk, eigink°n