Eimreiðin - 01.07.1929, Page 126
310
Á FJÖLLUM
eimreiðiN
hráslagalegt og kalt í móunum, en í ásunum er grenið þurt
og hlýtt. Við vefjum okkur loðfeldum, — þetta var góður
dagur.
Að morgni rofar til yfir Tvídægru. Þetta líkar himbriman-
um, því að nú getur hann flogið hátt og skimað eftir silungi
á grunnvatni. Nú er óhætt að leggja af stað yfir heiðarnar,
því lómur og himbrimi eru öruggir veðurvitar. — Afi hélt
meira upp á þá en loftvogir.
Kúluheiði, Grímstunguheiði, Tvídægra, — þetta eru nöfn,
sem gefa huganum líf, eins og boginn tónum fiðlunnar. Hver,
sem flýr á náðir ykkar með sundraðar hugsanir og sálina
lamaða af rándýrsöskri bifreiðanna eða þrotlausu jass-hringli,
hann fær hvíld og ró, hann Iosnar líka við þá plágu, a^
»vera eins og aðrir menn«. Maður getur gengið berfættur i
volgum sandinum, baðað sig í tjörnum og geislum sólarinnar,
kveðist á við fuglana, án þess að vera álitinn vitskertur. "
Eitt sinn hitti ég enskan prófessor hér á heiðum uppi, sem
hélt því fram, að á Arnarvatnsheiði væri paradís þeirra, sem
náttúruna elska. Hann viknaði alveg eins og barn við þa
tilhugsun, að geta ekki komið hingað nema fjórða hvert ar
eða sjaldnar.
Fagurfræðingar sundurliða allar mannlegar tilfinningar, upp'
eldisfræðingar semja djúpthugsuð »kerfi« til að steypa sálir U
guðfræðingar prédika trúna á sannan guð, og lögfræðingar
semja lög, sem enginn getur munað eða vitað nema þeir-
Úr öllu þessu er búin til spennitreyja fyrir fjöldann. Hérna
uppi í Álftarkrók get ég ekki skilið, að við íslendingar höf'
um neitt að gera við alt þetta, sem hefur verið troðið inn 3
okkur með ofstopa. — Við, sem eigum svo fagrar heiðar og
sviphreina jökla.
í skógarhlíðum Borgarfjarðardala er gott að hvílast eftm
erfiðar og langar dagleiðir, og á Húsafelli er eins og maður
sé heima hjá sér. Gestrisni og góðvild getur maður bezt
metið þar, sem tekið er á móti nýjum gesti eins og aldavim-
Ef hráslagalegt er úti, þá hlýjaðu þér þar áður en þú leggur
á Kaldadal.
Þegar maður kemur af fjöllum, sést bezt, hvað margt bæiar'
fólk er hvítt og veiklulegt, og maður horfir undrandi á mein-