Eimreiðin - 01.07.1929, Blaðsíða 159
EIMREIÐI n
FLÓTTINN ÚR KVENNABÚRINU
343
Sem brúður og heiðursgestur. Brúðkaup okkar varð að halda
aftu.r> nú að afgönskum sið.
E9 reyndi að temja mér tilburði kvennanna og settist á
gólfið með fæturna í kross. En til lengdar þoldi ég ekki
bessar óvanalegu stellingar. Mig verkjaði í faeturna, og ég
S |rðnaði upp, svo að ég að lokum rétti úr mér og settist
'ötum beinum á gólfið. Undrun og gremja greip konurnar.
^nnað eins höfðu þær aldrei séð! Þær voru sem steini lostnar.
etja var svo dónalegt, að það tók ekki nokkru tali!
Eg vildi ekki brjóta í bág við reglurnar og reyndi að nýju
aö sitja að sið Austurlandabúa. En þegar hver klukkustundin
,e'ö af annari án þess að nokkuð gerðist, varð ég að teygja
Hr niér öðruhverju, þar sem ég þoldi ekki við fyrir verkjum.
2 var orðin svo þreytt af þessari tilgangslausu bið, að ég
Var að gefast upp. Auk þess var ég orðin svöng og bað um
£at- en konurnar skildu ekki hvað ég var að biðja um.
j^Vtt og svöng teygði ég úr mér á dýnunni minni. En ég
ekki lengi að vera þannig í friði. Forvitni kvennanna
l0.st stöðugt, og voru þær nú allar seztar í hnapp í kringum
Ein fór að þukla á mér. Gömul kona vætti fingurinn og
r3uk honum um handlegg mér. Hinar kinkuðu kolli sam-
Þykkjandi. Gamla konan vildi ganga úr skugga um, hvort ég
æri í raun og veru hvít á hörund. Var svo að sjá sem þeim
ætt* það harla ótrúlegt.
. þær létu sér ekki þetta nægja, heldur rifu þær mig
j!°ni9 úr sokkunum til þess að sjá, hvort ég væri líka hvít á
0 nnum. þær reyndu meira að segja að reita af mér fötin.
t~9 kvaldist af hungri. Að utan barst kliðurinn frá veizlu-
karlmannanna, og innan um blönduðust tilbreytingarlausir
°nar afganskra hljóðfæra.
^ér leið illa.
L°ks komu þernur nokkrar, breiddu stóran dúk á gólfið
^9 báru fram heila hlaða af brauði. Þær báru hverri konu eitt
Qrau^’ en um leið tróðu þær dúkinn undir fótunum, berum
9 fauömáluðum. Svo báru þær inn geysistór leirtrog, líkust
s 0 taekálum, með hrísgrjónum og hænsna- og sauðakjöti, og
u á miðjan dúkinn.
e9ar ég færði mig nær til þess að fá mér að borða, lét